________________
સંવાદ પચક રહિતપણેજ. મનુષ્ય જ્યારે સ્વાર્થની ખાતર સૌંદર્યને ચાહે છે, ત્યારે તે નરક ભણું ખેંચાય છે. “એ સૌદર્ય સ્થાનને માલિક હું છું, “હું તેને ભોક્તા છું.” એવા અહંકાર પૂર્વક જ્યારે સૌંદર્યને ઉપગ થાય છે, ત્યારે તે સ્વાર્થજન્ય ગણાવા ગ્ય છે. એવા સ્વાર્થની ખાતર સૌંદર્યને ચાહનાર, જ્યારે તેમની સૌંદર્યની મૂતિ અન્યની ભેજ્ય બને છે, અથવા પિતાની ભેજ્ય બનતી અટકે છે, ત્યારે તે અંધ બની જાય છે. તેમના હૃદયને પ્રવાહ બંધ પડી જાય છે-સુકાઈ જાય છે. કેમકે સૌંદર્યના માલિકપણાનું અભિમાન જતાની સાથે જ તેઓ શાંતિ ગુમાવી બેસે છે. પરંતુ જેઓ સૌંદર્યને સાંદર્યની ખાતર ચાહે છે, તેઓ તેને સર્વ અભિમાનના અર્પણ સાથે ચાહી શકે છે. તેઓ તેમના સ્નેહ-સ્થાનની ઈચ્છાને અનુસરે છે. કદી તે અન્યનું થવા ઇચ્છે તો પણ તે ઈચ્છાને તેઓ માન આપે છે. સ્વાર્થની આહુતિ આપીને ચાહનારાઓ તેમના સ્નેહ અને સૌંદર્યને સ્થાન ઉપર બળાત્કાર કરતા નથી કરી શકતાં નથી.
રથનેમિ: તે ભલે, ભગવતી ! હું મારી હાલની સૌદર્ય સ્પૃહાને તેવા રૂપમાં બદલી શકીશ. પછી, આગળને શું ક્રમ છે?
રાજ મતી: પછી હદય એક ભાવનામય તત્ત્વનું અનુસારી બનીને રહેશે અને સૌંદર્ય-સ્નેહમાંથી સ્વાર્થને ઝેરી કાટે નીકળી જતાં આગળને માર્ગ પોતાની મેળે સ્પષ્ટ થશે. એ હદે જ્યારે હૃદય આવે છે, ત્યારે તે “જનક બની શકે છે. અને......પણ મુનિવર ! વાતને હવે ક્યાં સુધી લંબાવું? ભગવાન શ્રી નેમિનાથની ચરણધૂલીથી આ પર્વત અત્યારે પવિત્ર બન્યું છે. તે પ્રભુ અત્યારે અહીંથી થોડેક દૂર વિરાજે. હું ત્યાંજ દર્શન કરવા જતી હતી. રસ્તામાં વરસાદના ઝાપટાથી પલળી તેથી આ એકાંત ગુફામાં ભીનાં વસ્ત્રો સુકવવા લાગી ત્યાં જ આ ઘટના બની અને વાત કરતાં આટલે વિલંબ થયે. હવે ઇચ્છા હોય તે ચાલે, પ્રભુના દર્શનથી આપણા આત્માને અજવાળીયે.
