________________
૩૬
સંવાદ પંચક પ્રજળ્યાજ કરે છે. પરંતુ એક કાળે મારા વડીલ બંધુ નેમિનાથના કહેવાયેલા સૌંદર્યને ઉપભોગ મારાથી કેમ થાય’ એ લજજાએ જ મારી વાસનાઓને બળાત્કારથી દબાવી રાખી છે. લજાએ અને લોકનિંદાના ભયે અત્યારે તે પરમ મિત્રનું કર્તવ્ય મારી પ્રત્યે બજાવ્યું છે. પરંતુ તેની સાથે સાથે તેજ મિત્રોએ મને મારા ઉપભેગની સામગ્રીથી વિમુખ રાખે છે એમ મારું હદય ઊંડેથી પિકારી રહ્યું છે.
રાજમતી: પ્રિયમુનિ ! હું તમારી ગાંઠને તે પ્રભુની કૃપાથી ઉકેલી શકીશ અને તમારા જિગરમાં જે કાંટે ખૂચ્યા કરે છે તેને પકડીને તમારા હાથમાં આપી શકીશ.
રસ્થનેમિઃ તે કૃપા સતી ! રાજભાતી પણ એક શરત. રથનેમિ : તે ગમે તે હે-ક્ષત્રિી પુત્રને તેવી શરત તે એક
વિલાસ કરતા તે શરત પર જવાન પર
શજમતી તે શરત તમે કલ્પતા હે તેવી સહેલી નથી. દેખવામાં સહેલી છે, પણ ચકવર્તી જેવાના પરાક્રમથી પણ તે પૂરી પાડી શકાય તેવી નથી. શરીરબળ કે મને બળથી તે શરત સચવાય તેવી નથી. પરમ કલ્યાણની સાચી જિજ્ઞાસાજ આત્માને તે ભીષણ પ્રતિજ્ઞાની પૂર્ણાહુતિએ પહોંચાડી શકે છે. પણ હું તમારા સંબંધે તે જોતી આવી છું કે તમે ધારે તે તે શરતને સાંગોપાંગ ઉતારી શકે ખરા !
રથનેમિઃ ત્વરાથી બેલો, સતીજી! મારું હૈયું રહેતું નથી. પુનઃ વાસનાના ઉદયને અત્યારના જે દુષ્ટ પ્રસંગજ ન આવે તે અર્થે ગમે તે પ્રતિજ્ઞા સ્વીકારીશ.
રાજમતી ત્યારે મુનિશ્રી,તમારા હદયના દ્વારે એકજ ખુલ્લા
