________________ પધારો સાહેબજી પધારો સાહેબજી 22 બંધ કરો કે ખસેડો, તો તમને સાવ જ લાભ ન મળે. કદાચ કોઈ વસ્તુ સાધુ ભગવંત રોજ ન વહોરતા હોય તો પણ તેની વિનંતિ તો અવશ્યમેવ કરવી જોઈએ. કેમ કે કોઈવાર તપ-બીમારી વગેરે કારણે જે વસ્તુ રોજ ન વહોરતાં હોય તે દિવસે તેમને આવશ્યકતા હોય તો તમે વિનંતિ કરી હશે તો વહોરી શકશે. પણ. “મહારાજ સાહેબ તો વસ્તુ વહોરતા જ નથી માટે તેની વિનંતિ પણ કરવી જ નહી'. આવો ખોટો વિચાર ન કરવો. તેમજ કોઈ તે વસ્તુની વિનંતી કરતું હોય તો તેને આવી રીતે ‘ના’ ન પાડવી જોઈએ અને જે વસ્તુ સાધુ ભગવંત વહોરતા ન હોય તેને માટે ‘તમે આ કેમ નથી વહોરતા ?" એમ વારંવાર પૂછવું નહીં. તેમની અનુકૂળતા મુજબ ઉપાશ્રયમાં જઈને વિવેકપૂર્વક પૂછવું. એ જ પ્રમાણે ગેસ પર દૂધ-દાળ આદિ કંઈ પણ ગરમ થતાં હોય, એટલે કે ગેસ ચાલુ હોય, તો એ વહોરાવવા માટે ગેસ બંધ કરવો નહિ. જો કરો, તો પણ એ દૂધ-દાળ મહારાજ સાહેબને ન ચાલે. પૂજયો પધાર્યાની જાણ થયા પહેલાં જો તમે પોતાની મેળે જ કામ પતી જતાં ગેસ બંધ કરી દીધો હોય, તો જરૂર વહોરાવી શકાય. હો, મહારાજ સાહેબને વહોરાવી રહ્યા હોઈએ ને બીજી બાજુ દૂધનો ઊભરો આવે; તો દૂધ ઢોળાઈ ન જાય; એ માટે તમે ગેસ બંધ કર્યો હોય તો માત્મા એ દૂધ ન વહોરી શકે અને ગેસ વગેરે બંધ કરનારના હાથે પણ ન વહોરી શકે. મુખ્ય માર્ગે તો તે ઘરે પછી કશું જ ન વહોરાય. આપવાદિકસંયોગ હોય તો બીજી સૂઝતી વ્યક્તિના હાથે વહોરી શકે છે. મુખ્ય વાત એ છે કે મહાત્મા નિમિત્તે કોઈ પણ ગેસ લાઈટ વગેરે બંધ-ચાલુ ન કરવાં. એ રીતે બારણું ખોલવા જતાં કે વહોરાવતાં પણ કોઈના પગ કાચા પાણીના છાંટા પર કે લીલોત્તરી વિ. સચિત્ત(જીવવાળી વસ્તુ) પર પડે નહિ કે તે કાચા પાણી, લીલોતરી વગેરેને અડે નહીં, તેનો ખાસ ખ્યાલ રાખવો. કુકરમાં દાળ-શાક બફાઈ ગયાં હોય; પણ મસાલો કરવાનો બાકી હોય. તો એની પણ વિનંતી કરી શકાય. ઘણી વાર એવું ય બને કે, કોઇ કોઇ મહારાજ સાહેબોને એસીડીટી કે બીજી કોઇ બિમારીના કારણે મહારાજ સાહેબને મોળાં દાળ-શાક વગેરે જરૂરી હોય તો તે લઈ શકે પણ તમે કહી દો કે “મહારાજ સાહેબ! તૈયાર નથી, તો તમે લાભથી વંચિત રહી જાઓ. એમ વઘાર બાકી હોય તેવા ય ખમણ, ઢોકળાં, પાતરાં, કે માત્ર પૂરણપોળી(વડમી)નું પૂરણ વગેરે દ્રવ્યોની વિનંતી કરી લાભ લેવાય. ઘરના દરેક સભ્ય વહોરાવી શકે છે : આજે મોટા ભાગે ‘ઘરમાં દાદી મમ્મી જ વહોરાવે' એવું ઘણી જગ્યાએ થવા માંડ્યું છે. ઘરે દાદાપપ્પા, દીકરાદીકરી, પૌત્ર પૌત્રી વગેરે ઘણાં હાજર હોય તો ય તેઓ વહોરાવવા ન આવે બધા પોતપોતાના કામમાં મસ્ત રહે, કાં તો, બધા ત્યાં જ દૂર ઊભા રહી ખાલી જોયા કરે. આ બરાબર ન ગણાય. દરેકને “વહોરાવવાનો લાભ મને પણ મળવો જોઈએ.” એવી ઈચ્છા અને ઊછળતાં ભાવો હોવા જોઈએ! મોટા શ્રીમંતોના ઘરોમાં શેઠિયાઓ સોફા પર બેસી છાપું વાંચતા રહે કે ટી.વી. જોતાં રહે અને રસોઇયાને ઓર્ડર કરી દે કે “મારાજ ! મહારાજને વહોરાવી દે છે !, તો તે કેટલું બેહુદું કહેવાય ! બીજી વાત એ કે જો આ દીકરા દીકરીઓને વહોરાવવાની ટેવ નહિ પાડી હોય, આવડત-સૂઝ નહિ કેળવાવી હોય; તો જ્યારે ઘરે તેઓ એકલાં જ હશે, દાદી/મમ્મી નહિ હોય; ત્યારે જ જો મહારાજ સાહેબ વહોરવા પધારશે; તો ગભરાઈ જશે કે સંકોચ પામશે. ‘દાદી/મમ્મી ઘરે નથી.” એમ કહીને મહારાજ સાહેબને બહારથી જ રવાના કરી દે, એવું ય બને. એમને એટલી પણ સમજ નહિ આવે કે ‘દાદીમમ્મી ન હોય, પણ વહોરાવવા જેવી ઘણી બધી વસ્તુઓ તો તૈયાર જ છે, અને એ તો હું પણ વહોરાવી એના બદલે હવે; જો એમણે જાતે અનેકવાર વહોરાવ્યું હશે; તો પ્રજ્યો આવે ત્યારે એમને સંકોચાદિ નહિ થાય. એ તો હોંશે હોશે તેમને અંદર લઈ જઈ ખૂબ ભક્તિથી ઘણું બધું વહોરાવી શકશે, માટે ઘરની દરેક વ્યક્તિને સાથે વહોરાવવાના સંસ્કાર પાડવા. દાદીમમ્મીએ વારાફરતી દીકરા દીકરીઓને કહેવું કે, ‘લે બેટા! તું આ વહોરાવ. તું આ વહોરાવ.' આવું અનેકવાર બનતું રહેવાથી તેઓને ય વહોરાવતાં આવડી જશે. પછી ભલે ને ગમે ત્યારે દાદી મમ્મી ન હોય; તો પણ કોઈ જ વાંધો નહિ આવે. ઘણી વખત વહોરાવતા શીખવાડતા હોય ત્યારે પણ દાદી મમ્મી દીકરા દીકરીઓને રોટલી જેવી વસ્તુ જ વહોરાવવા માટે આપે ને દાળ-શાક જેવું સાધુ કોઈપણ પ્રકારની ખાવા-પીવાની સામગ્રીનો સંગ્રહ નથી કરતા. (દશ) ભૂખ તરસે સહન કરવાથી મહાફળ પ્રાપ્ત થાય છે. (દશ)
