________________ પધારો સાહેબજી 29 પધારો સાહેબજી 30. સૂર્યાસ્ત પૂર્વે બનાવી જ દેવી.રાત્રે બનાવવું અને રાત્રે ખાવું એમ બેબે પાપમાંથી એક પાપથી તો બચી શકાય ને ? (રાત્રે ખાવાની જેમ રાત્રે રાંધવું એ પણ એક મોટું પાપ છે. રાત્રે ખાવામાં ‘રાત્રિભોજન નામનું મોટું પાપ લાગે છે, તો રાત્રે રાંધવામાં ‘વિરાધના-આરંભ' નામનું મોટું પાપ લાગે છે.) માંગલિક વગેરે ક્યારે સાંભળવું? ગોચરીએ પધારનાર મહાત્માજી પાસે માંગલિક સાંભળવાનો કે ગુરુપૂજનનો કે પચ્ચક્ખાણ લેવાનો આગ્રહ ન રાખવો. એ વખતે અંતરાયનો દોષ લાગે. (મોટા તપનું પારણું કે કોઇની મોટી બીમારીએ સમાધિ આદિ માટે છૂટ લેવાય.) એમ ઘરદેરાસર હોય તો પણ ‘દર્શન માટે પધારો એટલું જ કહી જાણ માત્ર કરવી. એ વખતે દર્શન કરવા દરેક સંયમી માટે અનુકૂળ કે શક્ય ન પણ બને, માટે તેમાં ઔચિત્ય અને વિવેક રાખવો. કયા ઘરોમાં ગોચરી લઈ જશો ? મહારાજ સાહેબે ઉપર-નીચે, આજુ-બાજુ જૈનનાં ઘરે ન પણ જોયાં હોય, એટલે એમની સાથે ઘર બતાવવા જવું. અરે! જોયાં પણ હોય તો ય, ભલે આપણે જાતે કદાચ વિનંતી કરીને મહારાજ સાહેબને સાથે લાવ્યા નથી, પણ એકવાર ઘરે પધારે પછી તો છેક ઉપાશ્રય સુધી સાથે ફરીને પાછા વળાવવાં જવું જોઈએ. જો કદાચ એવી અનુકૂળતા ન જ હોય તો પણ છેવટે આપણી ગલી, કે માળ સુધી કે 1-2 ઘર સુધી (7-8 પગલાં પણ જવું જ.) તો પાછળ જઈને ય ઔચિત્ય-બહુમાન સાચવવું જ જોઈએ. ઘરે વેવાઈ કે જમાઈ આવે ત્યારે પાપબંધ કરાવે તેવો પણ કેવો વ્યવહાર સાચવો છો ? અહીં તો લખલૂટ પુણ્યોપાર્જન અને પુષ્કળ નિર્જરાનો લાભ લેવા કરવાનું છે. તો એ કેમ ચુકાય ? માટે, સાથે જઈને મૂર્તિપૂજકસ્થાનકવાસી- તેરાપંથી-દિગંબર, તમામના ઘરો બતાવવાં. અરે, એટલું જ નહિ, આજુબાજુમાં રહેતા પરિચિત+ભાવિક જૈનેતરોને પણ પહેલેથી આ વાત સમજાવી રખાય કે, “અમારા મહારાજ સાહેબ ઘરોમાં ગોચરી વહોરવા પધારી શકે. તમારા ઘરે પણ જે કાંઈ તૈયાર હોય તેમાંથી એમને ખપે તેવું હોય, તે તમે પણ વહોરાવીને લાભ લઈ શકો; એઓશ્રી બધાનાં ઘરમાંથી થોડું થોડું જ વહોરે; અમારા ઘરેથી પણ બધું ન લે, કારણ કે ‘એમના નિમિત્તથી ફરી બીજું બનાવવું પડે કે કોઈ રહી જાય એવું પાછળ ન થાય'તે જોવું એ એમની મર્યાદા છે. નવું કંઈ (રોટલી વગેરે) નહીં બનાવવું અને એમના માટે બનાવીને પણ ન રખાય, આપણું રાંધેલું કે બીજું સૂકું - પાકું જે હોય તેમાંથી જ વહોરે.” ઇત્યાદિ વાત પરિચિત, ભાવિક જૈનેતરોને પહેલેથી સમજાવવી ! અને પછી એ લોકોને ત્યાં પણ મહારાજ સાહેબને ચોક્કસ લઈ જવા જોઈએ. ‘એ જૈનેતરો કાંદા-બટાકાં ખાય છે, તો એમના-ઘરે ગોચરી કેમ જવાય?” એવું તમારે નહિ વિચારવાનું. જેમ જૈનોના ઘરે પણ ઘણી ય સચિત્તાદિ અકથ્ય-અભક્ષ્ય વસ્તુ હોય જ છે ને ? પણ મહારાજ સાહેબ એ ન વહોરે, બાકી ખપ પ્રમાણે ભક્ષ્ય નિર્દોષ તો વહોરે ને ? એમ જૈનેતરોના ઘરોમાં પણ તેઓ કંદમૂળાદિ નહીં જ વહોરે, પણ રોટલી વગેરે તો લઈ જ શકે. (એમાં ક્યાં આદુ-લસણ આવવાના છે ?) એ બધી તપાસ પણ પૂજ્યો જ કરી લેશે, તમારે તો માત્ર જૈનેતરોના ઘરોમાં તેમનો પ્રવેશ કરાવી આપવાનો. હા, એમને સામાન્ય સૂચનો કરી શકાય કે ‘તમારા ઘરે જે કંઈ રસોઈ બનાવી હોય, સૂકું-પાકું પડ્યું હોય, ખાખરા, મમરા, નમકીન, મીઠાઈ વગેરે કે દૂધ વગેરે હોય, તો એવું મહાત્માને ખપશે.” ધ્યાનમાં રાખવું કે જૈનેતરોને પણ પૂજ્ય પ્રત્યે અનહદ ભક્તિભાવ હોય છે, પરંતુ “જૈન સાધુ સાધ્વીજી તો જૈનોમાં જ જાય,આપણે તો જૈનેતર, આપણું ન ખપે. ન લે.” આવું ગેરસમજભર્યું વલણ બની ગયું હોવાથી તેઓ ગોચરીની વિનંતી કરતા નથી. બાકી જો એકવાર એમને ખબર પડે કે, ‘જૈન સાધુસાધ્વીજી તો આપણે ત્યાં પણ વહોરે,' તો તો પછી તેઓ દિલ દઈને વહોરાવે. કેટલાય ગામડાઓ એવાં છે કે જયાં એક પણ ઘર જૈનનું ન હોવા છતાં અર્જનો જ સાધુ-સાધ્વીજીની ખૂબ જ સુંદર ભક્તિ કરે છે. એવા અનેકાનેક અનુભવો થયા છે કે, “જૈનેતરો પહેલાં તો મહાત્માને એમ કહે કે “જેનનું ઘર ત્યાં છે,' પછી પૂજ્યો સમજાવે કે “અમારે તો તમારું પણ ચાલે.” તો તરત વહોરાવવા તૈયાર થાય અને પછી તો જૈન કરતાં પણ વિશિષ્ટ ભક્તિથી વહોરાવે. એમ વખત જતાં યોગ્ય રીતે વહોરાવતા થઈ જાય. અરે! ઘણીવાર તો આવો લાભ મળતાં આગળ વધીને પોતાના ઘરમાંથી કાયમ માટે કંદમૂળ-અભક્ષ્યાદિનો બહિષ્કાર કરી શુદ્ધ ચિત્ત-વત્ત-પાત્રનો ત્રિવેણી સંગમ કયું ફળ ન આપે (સુભા.) સાધુએ ગોચરી ન મળે તો પોતાની નિંદા કે દીનતા ધારણ ન કરવી. (દશ.)
