________________ પધારો સાહેબજી 31 પધારો સાહેબજી 32 દેવા સુધી પહોંચી ગયાના ય દાખલા બને છે ! આમ જૈનેતરોનાં ઘરે સાધુસાધ્વીજીને વહોરવા લઈ જવા તે શરૂમાં અધરું ભલે લાગે, કદાચ 1- 2 વાર 1-2 ઠેકાણે કંઈક અંશે નિષ્ફળતા જેવું પણ મળે પણ પ્રયત્ન ચાલુ રાખશો તો જાતે (અનુમોદનાનાં) મીઠાં ફળ ચાખવા મળશે. એમાં વળી એવું નથી કે જૈનોના ઘરે ગોચરી પૂરતી ન થવાથી અર્જનોમાં જવું પડે, પણ તેમના હૃદયમાં જિનશાસન વસે, બોધિબીજની વાવણી થાય તે માટે આ ખૂબ ઉપયોગી અનુષ્ઠાન છે; “આ એક જબરદસ્ત શાસન પ્રભાવના જ છે !' તે ભૂલવું નહિ !! અહીં જૈન-આગમ-શાસ્ત્રોની મર્યાદા બરાબર ધ્યાનમાં રાખવી કે પૂજ્ય સાધુ-સાધ્વીજી ભગવંતો જૈન-અજૈનોના ઉચ્ચ, મર્યાદા સંપન્ન, સંપૂર્ણ શાકાહારી કુળો (ઘર)માં ગોચરી લેવા જઇ શકે છે. માંસાહારી, નિંદા, જુગુપ્સનીય, અવિશ્વાસુ અને અપ્રીતિવાળાં કુળો (ધરો)માં ગોચરી લેવા ન જઇ શકે. આજકાલ જમાનાના રંગે રંગાઇ સારા સારા ઘરોમાં પણ ઇંડાં ખાવા, અભક્ષ્ય ખાન-પાન (માંસાહાર) થવાના કિસ્સા વધી રહ્યાં છે, એવા ખાનપાન જ્યાં હોવાની પાકી ખબર પડે તેવાં કુળો (ધરો)માં પણ પૂજયોને ગોચરી માટે ન લઇ જવા યોગ્ય છે. કદાચ કોઇને જૈનેતરોમાં લઈ જવામાં શરમ આવે વગેરે કારણો હોય તો ય કમ સે કમ જૈનોનાં ઘર તો બતાવવાં જોઇએ. ઘરો બતાડવા જઇએ તે સમયનો વિવેક : મહારાજ સાહેબને જ્યારે ઘરો બતાવવા જાઓ ત્યારે ખુલ્લા પગે ચલાયા તો અતિસુંદર, ન ફાવે તો ય પાણી-વનસ્પતિ (પાસ)- અનાજના દાણાકીડી વગેરે ની તમારાથી પણ વિરાધના | સંઘટ્ટો ન જ થાય તે સાચવવું અતિ આવશ્યક. વળી એમાં ક્યાંય બેલ ન મારવો. હાથથી ખખડાવીને કે બૂમ પાડીને બારણું ખોલાવવું. સાથે જવામાં પણ બને ત્યાં સુધી બીજાના રસોડામાં અંદર ન જવું. માત્ર ઘરે બતાવવા પૂરતાં સાથે રહીએ એ ઉચિત છે. હા! અજૈનોનાં ઘરે પહેલીવાર જવાનું થતું હોય કે જૈનોનાં ઘરે પણ કંઈ અગવડતા હોય ને તમને અંદર બોલાવે તો ચોક્કસ જવાય.!! તમારા ત્યાંથી મહારાજ સાહેબ વહોરી ગયા પછી ફોન કરીને કે બૂમ પાડીને આગળ આગળના ઘરે સમાચાર ન મોકલવા, કેમ કે આગળના ઘરવાળાઓ વહેલા સમાચાર મળવાથી પૂર્વે કહ્યા મુજબ ગરબડ (અસૂઝતું) કરવા માંડે, એ શક્ય છે. એના બદલે પૂજ્યો જ્યારે જેના ઘરે પહોંચે, ત્યારે જ તેને ખબર પડે, એવું કરવું. એમ વળી “મ. સાહેબ વહોરવા આવ્યા ? આવશે ? અમારા વતી વિનંતી કરજો !" આવા બધાં સમાચાર પણ મોબાઈલ ફોન દ્વારા પૂછાવવા જણાવવા નહિ ! સામાન્ય સંજોગોમાં જે નિયમો હોય તેમાં વિશેષ સંયોગોમાં ફેરફાર થઇ શકે છે. શાસ્ત્રોમાં તેવા ફેરફારોને ‘અપવાદ'નું નામ અપાયું છે. વિશિષ્ટ કારણે જ્યારે અપવાદ સેવાય ત્યારે તેમાં કોઇ પ્રશ્ન હોતો નથી. ખાવા પીવાની છૂટછાટના પરિણામો: જૂના જમાનામાં હોટલો-લારીઓ કે રેડીમેડ ફાસ્ટ કે જંક ફૂડ ન હતા; એટલે ખાવાની તમામ વસ્તુઓ ઘરે જ બનતી, એટલે ગોચરીનો લાભ ઘણો મળતો, વળી સંયુક્તકુટુંબ હોવાથી બધાની જુદી જુદી પસંદગીને સંતોષવા અનેક વસ્તુઓ બનાવવામાં આવતી, એટલે એ રીતે પણ ગોચરીનો લાભ પુષ્કળ મળતો. મોટા પરિવારમાં વસ્તુઓ પણ પૂરતા પ્રમાણમાં જ બનતી. આજે ઘણા લોકો બહાર ખાતાં થયા, ઘરે પણ બહારનું લાવીને ખાતાં થયા, એ બધી વસ્તુઓ લગભગ અભક્ષ્ય બને, એટલે આચારો ઉછુંખલ બન્યા, તેની પાછળ વહોરાવવાનો અમૂલ્ય લાભ પણ ગુમાવવાનો થયો, કારણ કે પૂજ્યો ક્યારેય અભક્ષ્ય વસ્તુઓ ન જ વહોરે. જે શ્રાવકો સંસારરાગવશ રવિવાર વગેરે રજાના દિવસોમાં હોટેલ વગેરેમાં જઇને ખાતા હોય તેમણે પણ બાકીના દિવસોમાં તો ઘરે જ ભણ્ય ખાનપાન રાખવાં. આટલું થશે તો તેટલા દિવસોમાં ય સુપાત્રદાનના લાભથી. વંચિત નહીં રહેવાય. ભક્ષ્ય વસ્તુ પણ ફ્રીઝમાં મૂકેલી હોય, તો કોઈ ફાયદો નહિ. હવે તો ગૃહસ્થો સુંઠ વગેરે પણ ફ્રીઝમાં મૂકી દે છે. પૂજ્યોને પણ ક્યારેક ઔષધાદિ માટે ‘એનો જોગ છે ?' એવા પ્રશ્ન કરે તો શરમથી ના પાડવી પડે કે ‘ફ્રીઝમાં છે.' એવું જ દૂધ-મીઠાઈ વગેરે બાબતમાં પણ બને છે તમને ખબર નથી કે ફ્રીઝ એ વાસી-અભક્ષ્ય ખાવાનો પરવાનો છે. તેમાં શ્રાવકજીવનમાં ન શોભે એવી પુષ્કળ વિરાધના છે. માટે ઘણા દિવસો સુધી વસ્તુઓ પડી સાધુ ગોચરી સારી મળે તો ખુશ ન થતાં, સમતા ધારણ કરે (દશ.), જે રસોઈ બનાવે નહીં, બનાવડાવે નહીં તે સાધુ. (દશ.),
