________________ પધારો સાહેબજી પધારો સાહેબજી “જ્યારે મારા વિવાહના અવસરે આટલા બધા લાડવા બનેલા હોય અને તે જ સમયે સાક્ષાત્ કલ્પવૃક્ષ જેવા સાધુ ભગવંતો ભિક્ષાને માટે પધારેલા હોય ત્યારે ક્યારે ય વિચારી પણ ન શકાય તેવો લાભ હું કઈ રીતે છોડી દઉ? આવા ઉત્તમ પ્રકારના ભાવો તેના હૃદયમાં પેદા થાય છે અને તેવા ભાવથી આનંદપૂર્વક, અગણિત લાડવાઓના થાળ ભરીને હાથેથી ઉપાડીને સાધુની પાસે આવ્યો અને અત્યંત હર્ષપૂર્વક કહ્યું, “હે ભગવનું ! આ લાડવાઓને ગ્રહણ કરીને મને લાભ આપો. ત્યારે સાધુભગવંતે ઉપયોગ મૂકીને કહ્યું કે “તું આટલા બધા લાડવા કેમ લાવ્યો? આમાંથી કોઈને અંતરાય ન થાય તે રીતે યથાયોગ્ય વહોરાવો”, ત્યારે લક્ષ્મીચંદ્ર કહે છે કે “હે ભગવન્! મારો અંતરાય તો આજે જ તૂટી ગયો કે મારા આંગણે આપ પધાર્યા, આપને અનુકૂળ આવે તેવા નિર્દોષ, પ્રાસુક અને એષણીય આ લાડવા છે. આપ વહોરો અને આપના વિશાલ પરિવારના અન્ય સાધુ ભગવંતને પણ આપી મારા હર્ષને પૂર્ણ કરો. હવે પાત્ર પ્રસારો અને મારો આ ભવથી નિતાર કરો. જરા પણ વિલંબ ન કરો.” આ પ્રમાણે તેના ભાવોલ્લાસની અતિશય વૃદ્ધિ જોઈને સાધુ ભગવંતોએ પાત્ર ધર્યું અને બધાં પાત્ર વગેરે ભરાઈ જાય તેટલા થાળ ભરી ભરીને લાડવા વહોરાવવા માંડ્યો, અને તે સમયે સાધુ ભગવંતો ના પાડવા માંડ્યા છતાં પણ તે રોકાયો નહિ, અને બધા જ લાડવા વહોરાવી દીધા, ત્યારે લક્ષ્મીચંદ્રના હૃદયમાં હર્ષ સમાતો નથી. તે સાધુ ભગવંતને કહેવા લાગ્યો “આપને તો લાડવા અને લખું ભોજન બંને સરખા છે. આપને તો કોઈ જ સ્પૃહા નથી છતાં પણ આપે જે વહોર્યું છે તે મારા ભાવોને વધારવા માટે જ વહોર્યું છે એ હું જાણું છું, અને તે પ્રમાણે વહોરીને આપે મારા પર મોટો ઉપકાર કર્યો છે. આ ઉપકાર હું આજીવન યાદ રાખીશ. ક્યારે ય ભૂલીશ નહિ.” એમ કહીને તેણે સાધુ ભગવંતોને વંદન કર્યા, ત્યારે સાધુ ભગવંતો ધર્મલાભના આશીર્વાદ આપીને પાછા વળ્યા ત્યારે તેમની પાછળ સાત-આઠ ડગલાં તેમને વળાવવા માટે ગયો, અને વંદન કરીને પાછો વળીને દાનની અનુમોદના કરી પણ કોઈને કહ્યું નહિ કે “મેં આટલું વહોરાવ્યું,’ આ રીતે સાધુ ભગવંતને સુપાત્રદાન કર્યા પછી નિરંતર તેની અનુમોદના કરી તે પિતા મરીને ધર્મદત્ત નામના શ્રેષ્ઠીપુત્ર બન્યા, જે સોળ કરોડ સુવર્ણના માલિક બન્યો અને પુત્ર મરીને ચન્દ્રધવલ નામનો રાજપુત્ર બન્યો જે અગણિત સુવર્ણનો માલિક બન્યો. તે ચન્દ્રધવલ રાજા દક્ષા લઈને મોક્ષે ગયા અને શ્રેષ્ઠીપુત્ર ધર્મદત્ત અનુત્તર દેવલોકમાં ગયા ત્યાંથી મનુષ્યભવ પામીને મોક્ષે જશે. માટે જ્યારે પણ સાધુ ભગવંતોને વહોરાવવાનો અવસર આવે ત્યારે અત્યંત ભાવોલ્લાસપૂર્વક વધારેમાં વધારે લાભ મળે તેવી ભાવના રાખીને વહોરાવવું. (આધાર - ધન્યચરિત્ર) દુર્ગપતાકાની વાર્તા દુર્ગપતાકા નામનો એક નોકર હતો. અત્યંત ગરીબીને કારણે ઘરે ઘરે કામ કરીને પોતાની આજીવિકા ચલાવતો હતો. તે જેટલાના ઘરમાં કામ કરવા જાય ત્યારે ત્યાંના શ્રેષ્ઠીના ઘરોમાં વહોરવા માટે આવતા સાધુને જુએ છે, ત્યારે તે ઘરોમાં વિવિધ પ્રકારની સામગ્રી માટે અત્યંત ભક્તિપૂર્વક સાધુને વિનંતી કરતા શ્રાવકો વગેરેને જુએ છે. વારંવાર વિનંતી અને આગ્રહ કરતા પણ જુએ છે. અનેક વસ્ત્ર, પાત્ર, ઔષધિ માટેની પણ વારંવાર વિનંતિ શ્રાવકો વગેરે કરે છે ત્યારે સાધુઓ જો યોગ્ય હોય અને નિર્દોષ હોય તો ગ્રહણ કરે છે નહીં તો ગ્રહણ નથી કરતા. કોકવાર યોગ્ય નિર્દોષ વસ્તુનો પણ નિઃસ્પૃહપણા વડે ત્યાગ કરે છે. ગોચરીમાં જયારે સાધુઓ ભ્રમણ કરતા હોય ત્યારે ઘરોમાંથી તેમને વિનંતિ કરતા હોય છે. રસ્તામાં વચ્ચે આવીને ઘરે લઈ જવા માટેનો તેમનો આગ્રહ પણ હોય છે, પણ નિઃસ્પૃહ એવા સાધુઓ કેટલાક ઘરોમાં જાય છે. કેટલાક ઘરોમાં નથી જતા. જે ઘરોમાં જાય છે તે ઘરવાળા “અમને ઘણો લાભ થયો’ તેવું માની આનંદ પામે છે. અને જેમના ઘરે સાધુ-ભગવંતો ન પધારે તે અત્યંત ખેદ પામીને કહે છે “અહો ! અમે નિર્ભાગ્યમાં શિરોમણિ છીએ કે સાક્ષાત્ કલ્પવૃક્ષ જેવા મુનિ ભગવંતો અમારા ઘરે ન પધાર્યા અથવા તો આવ્યા પણ અમારા હાથે કાંઈ જ લીધું નહિ.” આ બધું જ તે દુર્ગપતાકા જુએ છે અને પછી વિચારે છે કે “અહો આ મહાપુરુષ પરમ નિઃસ્પૃહ છે, કારણ કે આવા મહાશ્રેષ્ઠીઓ એમને આશંસા વિના, શ્રદ્ધા અને રોમાંચપૂર્વક કર્મક્ષય માટે સુપાત્રને દાન આપવું. (પુષ્ય.) દ્રવ્ય, ભાવ અને પાત્ર (સાધુ) આ ત્રણનો યોગ તો કોઈક ધન્યને જ થાય છે. (પુષ્ય.).
