________________ પધારો સાહેબજી પધારો સાહેબજી બહુમાન સહિત આપે છે છતાં પણ તે લેતા નથી. અત્યંત મૂલ્યવાન વસ્તુઓનો પણ ત્યાગ કરે છે. ક્યાંક તો અત્યંત રૂક્ષ નીરસ વસ્તુઓનું જ ગ્રહણ કરે છે. આમના અવતારને ધન્ય છે, અને આમને દાન આપનાર દાતારને પણ ધન્ય છે કે જે આવા ઉત્તમ મુનિઓનો લાભ પ્રાપ્ત કરે છે. મેં પૂર્વજન્મમાં કાંઈ પણ આપ્યું નથી તેથી હું મારું પેટ ભરવા પણ સમર્થ નથી. ખરેખર હું મહાપાપાત્મા છું. મને એવો અવસર ક્યારે મળશે ? કે જ્યારે હું આવા ઉત્તમ મુનિઓને દાન આપીશ. મારી પાસે સાધુને આપવા યોગ્ય ઉત્તમ આહાર પણ ક્યાંથી આવે ? મારા ઘરમાં સાધુઓ પણે ક્યાંથી આવે ? મારી પાસે આહારાદિ સામગ્રી આવે અને જો સાધુ ન આવે તો મારો મનોરથ પણ નિષ્ફળ જાય. કોઈપણ ભાગ્યયોગથી જો મારો દાનયોગ સફળ બને તો હું મને રાજ્યની પ્રાપ્તિ થઈ છે તેવો આનંદ માનું.' પણ મારું આવું પુણ્ય ક્યાંથી કે મારો મનોરથ ફળે માટે મારી આ મનોરથ અયોગ્ય છે. એમ જયારે જ્યારે સાધુ ભગવંતને અને તેમને વહોરાવતા શ્રેષ્ઠીઓને જુએ ત્યારે નિરંતર વિચારતો હતો અને પોતાના આત્માની નિંદા કરતો હતો. એક વખત એક શ્રેષ્ઠીના ત્યાં વિવાહ મહોત્સવ યોજાયો તે સમયે ત્યાંથી આ દુર્ગપતાકા નોકર જઈ રહ્યો હતો. તે શ્રેષ્ઠીને તેનો પરિચય હોવાથી વિવાહ પ્રસંગને અનુલક્ષીને બનેલી કેટલીક મીઠાઈ તેને પણ આપી. તે મીઠાઈ લઈને વિચારે છે કે, “આજે મારો મનોરથ પૂર્ણ કરવાનો અવસર છે, કેમ કે આ આહાર નિર્દોષ છે, પ્રાસુક છે, શુદ્ધ છે, પ્રશંસા છે, પણ મારું ભાગ્ય ક્યાંથી કે અત્યારે સાધુનો સંયોગ થાય, હું ભક્તિથી સાધુને વહોરાવું, સાધુઓ કૃપા કરીને મારું ગ્રહણ કરે ? આવું સંભવિત ક્યારે બને? આવું વિચારતો આજુબાજુ જોતો અને સાધુ ભગવંતને વહોરાવવા માટે આકુળ બનેલો આગળ જાય છે. ત્યાં તેના પ્રબલ પુણ્યના યોગથી એક ઉગ્ર તપસ્વી પારણા માટે ગોચરીએ નીકળ્યા હતા. તેમને જોઈને તે આનંદમાં આવી ગયો. અને જલદીથી સાધુની નજીક આવીને હાથ જોડીને વિનંતિ કરવા લાગ્યો કે, “હે સ્વામી ! હે કૃપાનિધિ ! મારા જે તપ-સંયમ-નિયમ-બ્રહ્મચર્ય વગરનો સાધુ પોતે ફૂળે છે અનેકને ડુબાડે છે. (સુભા.) જેવા ગરીબ જીવ ઉપર કૃપા કરીને આ શુદ્ધ આહાર ગ્રહણ કરો. શંકાદિ દોષરહિત આ શુધ્ધ આહાર છે. હવે પાત્ર પ્રસારો અને મારો વિસ્તાર કરો'. ત્યારે સાધુએ પણ નિર્દોષ આહાર જાણીને તથા તેના અત્યંત ઉગ્ર ભાવોને જાણીને પાત્ર ધર્યું તેણે પણ જાણે રાજ્યની સંપત્તિની પ્રાપ્તિ થઈ હોય તેમ અત્યંત હર્ષથી ભરેલા હૃદયથી પોતાને મળેલી મીઠાઈ વગેરે એક જ સાથે બધું જ વહોરાવી દીધું અને સ્તુતિ કરવા લાગ્યો હે કૃપાનિધિ ! તમને ધન્ય છે, તમારો અવતાર ધન્ય છે, તમારા ચારિત્રને પણ ધન્ય છે. મારા જેવા નિર્ભાગ્ય ઉપર ઘણી મોટી કૃપા કરી છે. સંસારસાગરથી મારો નિખાર થઈ ગયો. કેમ કે મુનિના દર્શન માત્રથી પણ કરોડો ભવોના પાપો નાશ પામે તો તેમને દાન આપવાથી શું ન થાય? હવે મારા ઉપર ફરીથી પણ આવી કૃપા કરજે એમ સ્તુતિ કરીને વંદન કર્યા અને ત્યારે સાધુ પણ ધર્મલાભના આશિષ આપીને ત્યાંથી પાછા વળ્યા. | દુર્ગપતાકા પણ અનુમોદના કરતો પાછો ઘરે આવ્યો અને ગૃહકાર્યોને કરતો નિરંતર અનુમોદના કરવા લાગ્યો કે, “અહો ! મારા ભાગ્યયોગથી ક્યારે ય પણ કલ્પી ન શકાય તેવો યોગ અને પ્રાપ્ત થઈ ગયો. આ નિઃસ્પૃહ મુનિ ભગવંતો તો મોટા મોટા શ્રેષ્ઠીઓ કેટલી વાર વિનંતિ કરે ત્યારે આવે પણ ખરા અને ન પણ આવે. ઘરે પધારીને વહોરે પણ ખરા અને ન પણ વહોરે. ઘણીવાર સામું પણ ન જુએ. કાંઈપણ વહોર્યા વગર નીકળી જાય. આવા સાધુ ભગવંતો મારા પર મોટી કૃપા કરીને મારી વિનંતિનો સ્વીકાર કર્યો. મારા પર કૃપા કરીને મારી પાસે રહેલી વસ્તુનો સ્વીકાર કર્યો. આજથી મારા દુર્ભાગ્યનો નાશ થઈ ગયો” આ રીતે અનુમોદના કરતો હતો પણ કોઈની આગળ ક્યારે ય આ વાતની પ્રશંસા પણ ન કરી. કોઈને કહ્યું નહિ અને મૃત્યુકાળ તેણે વિચાર્યું કે મારા જીવનમાં બીજું કાંઈ સુકૃત્ય નથી થયું પણ મુનિને મેં જે દાન આપ્યું તે જ મારું સુકૃત્ય છે. એ જ એક પુણ્ય મેં ઉપાર્જિત કર્યું છે. તે શ્રેષ્ઠીઓને ધન્ય છે કે જેઓ નિરંતર આવું દાન કરે છે, મેં એક જ વાર દાન આપ્યું તે મારું દાન સફળ થાઓ, અને મુનિ ભગવંતો મારા શરણભૂત થાઓ. જિનશાસનના આધાર સાધુ છે. તેમની સેવા એ શાસન પ્રભાવના છે.
