________________
“જો ભર્તુહરિની મરી ગયેલી રાણી પિંગલા પાછી આવી શકતી હોય તો, મારું તૂટી ગયેલું કમંડળ પાછું કેમ ન મળે ?”
રાજાની આંખ ઉઘડી. વિલાપ છોડ્યો. પાગલપન મૂક્યું અને ક્ષણિક જીવનમાંથી સાધનાનું અમૃત ઘૂંટી લેવા તત્પર બન્યો. તૂટી ગયેલું લાકડાનું કમંડળ પાછું મળતું નથી, ફૂટી ગયેલું કાચનું ઝુમ્મર પરત મળતું નથી, ઢોળાઈ ગયેલું દૂધ હાથમાં આવતું નથી. બસ, તે જ રીતે આ ક્ષણિક જીવન પણ ક્યારેક નંદવાઈ જવાનું, પછી કોડો ઉપાયો છતાં તે સાંધી નહિ શકાય, આંસુના દોરાઓથી તેનું સંધાન નહિ થાય, છાતી ફાટ મરસિયા પણ કાંઈ નહિ કરી શકે.
દીકરીનાં લગ્નની કંકોત્રીઓ લખાઈ ગઈ હોય તોય લગ્ન દિવસ સુધી તે રાહ નહિ જુવે, નવા મકાનનું વાસ્તુ થવાની પણ પ્રતીક્ષા નહિ કરે. યુરોપ પ્રવાસની ટિકિટ આવી ગઈ હોય, તોય તે તો આવી જાય, શત્રુંજ્યની યાત્રા બાકી હોય, તો તે રાહ નહિ જુવે. પ્રાઈમ મિનિસ્ટરની એપોઈન્ટમેન્ટ લીધેલી હોય પણ તે પહેલાં યમની એપોઈન્ટમેન્ટ પાકી જાય, તો પેલી એપોઈન્ટમેન્ટ પણ કેન્સલ થઈ જાય. નવી ફેક્ટરીના ઉદ્ઘાટન સમારોહ સુધી પણ તે ધીરજ નહિ ધરે, દીકરાની વહુને દીકરો અવતરે, ત્યાં સુધી પણ તે નહિ રોકાય. તે તો કોઈ નોટિસ મોકલ્યા વગર, કોઈ ચેતવણી પાઠવ્યા વગર અને કોઈ પૂર્વસંદેશો જણાવ્યા વગર ટપકી પડશે.
કોઈ દીવાદાંડી પર તેના આગમનના અણસાર નહિ દેખાય, કોઈ રડાર પર તેની પધરામણીના સંકેત નહિ પકડાય, કોઈ ઈન્ડિકેટર પર તેના એરાઈવલનો સમય નહિ નોંધાય, કોઈ કાગડો છાપરા પર “કા-કા' દ્વારા તે આવ્યાની બાતમી નહિ આપે. તે આવશે જ, ક્યારેય પણ આવશે.
લાકડીનો ટેકો અને દાંતના ચોકઠાવાળું ઘડપણ કદાચ ન પણ આવે, મહેચ્છાઓ અને મહત્ત્વકાંક્ષાઓ સાથેનું યૌવન કદાચ ન પણ ડોકાય, ભયાનક રીબામણો સાથેના કેન્સર જેવી અસાધ્ય વ્યાધિઓ કદાચ ન પણ થાય, દવાઓ અને અનુપાન ઉપર મહિનાઓ સુધી કદાચ ન પણ રહેવું
હૃદયકંપ છે ૯૮
