________________
('થી . કે અનિત્યથી નિત્ય ભણી
આનંદો, આ ક્ષણિક વિશ્વની પેલે પાર પણ એક વિશ્વ છે. જ્યાં ક્ષય-વૃદ્ધિની કોઈ કળાઓ નથી, ત્યાં તો સદાય છે પૂર્ણ વિકસિત પૂર્ણિમા. ત્યાં કોઈ ગ્લાનિ અને ગ્લાનિ નથી, ત્યાં તો છે નિત્ય સદાબાહર ખુબો. ત્યાં કોઈ સીમા, સરહદ કે મર્યાદા નથી, ત્યાં તો છે પૂર્ણવિકાસની સોહામણી સૃષ્ટિ.
પણ ક્ષિતિજની પેલે પાર પહોંચવું કેવી રીતે? એ લોખંડી તોતિંગ દિવાલોને શે ભેદાય ? એ પરમ રમ્ય અસ્તિત્વને પામવું કેમ? એ “પરમ” ને ભેટવાનું પરમભાગ્ય કયા ક્યારામાં ઉગાડવું ?
અને એ પરોક્ષ સૃષ્ટિનાં શમણાં સેવીને જ ખુશ થવાનું ? અને તે સ્વપ્નીય આનંદમાં, જે પ્રાપ્ત છે તેની ઉપેક્ષા કરવાની ? ફૂલ કરમાઈ જ જવાનું છે, તો તે કરમાય તે પહેલાં તેની સુગંધને માણી કેમ ન લેવી ? વૈભવ અસ્ત પામે, તે પહેલાં તેને ભોગવી ન લેવો ? બંગલામાં ખંડિયેરના દર્શન કરી કરીને તેના પ્રત્યે ઉદાસીન બનવામાં કયું ડહાપણ છે ?
પ્રાપ્ત સઘળું ય ક્ષણિક છે, તે જાણ્યા પછી ઘેરી વળેલી હતાશાની અંધાર સૃષ્ટિમાં કાંઈક નિત્ય અને શાશ્વત છે તે જાણ્યા પછી એક ઉજાસ પથરાયો. પણ એ નિત્ય તો પરોક્ષ છે, કદાચ લાખો કરોડો માઈલ દૂર છે. કદાચ કાળના કેટલાય થરો વટાવ્યા પછી તેની ભાળ મળે તેમ છે. તો હવે આ પ્રાપ્ત ક્ષણિક સાથેનો વ્યવહાર કેવો રાખવો ? અપ્રાપ્તમાં જૂરી મરવું અને પ્રાપ્તને ખોઈ બેસવું તે મૂર્ખતા નહિ ?
હદયકંપ ૬ ૧૩૭
