________________
રજવાડી ઠાઠથી ચાર ઘોડાની બગીમાં બેસીને આ રાજગુરુ માર્ગ પરથી પસાર થઈ રહ્યા હતા. રસ્તામાં ડાયોજિનિસની ઝૂંપડી જોઈને બગીમાંથી નીચે ઊતર્યો, ઝૂંપડીમાં પેસીને જોયું તો ડાયોજિનિસ વાસણ માંજતો હતો. નિઃસ્પૃહતાનાં પડખા સેવતી અલગારી ખુમારીને ન ઓળખનારા આ રાજગુરુએ ભંગ કર્યો. “ડાયોજિનિસ, જો થોડી ખુશામત કરતા આવડી હોત તો આ વાસણો માંજવા ન પડત.”
અને તુરંત જ ખુમારીનો રણકો ત્યાં પડઘાયો. “અરે ભાઈ ! જો આ વાસણ માંજવાની ખુમારી કેળવી હોત તો ખોટી ખુશામતો કરવા તારે જવું જ પડત.”
પદના ભોક્તા બનવા માટે પણ ખુશામત અને લાચારી કેળવવા પડે છે. પદ, પદવી અને દરજ્જાને લાત મારવાનું સર્વ જેનામાં પ્રગટે છે, તેના મુખ પર ખમીર ચમકે છે.
ત્યાગમાર્ગની સાધના અને નિત્ય ભાણી પહોંચવાનો રાજ માર્ગ છે. ક્ષણિકનો ત્યાગ શાશ્વતની પ્રાપ્તિ કરાવી આપે છે. તેથી જ શાશ્વત સુખના ઈચ્છકે ક્ષણિકના પ્રેમને ત્યજવો પડે છે અને ક્ષણિકને પણ ત્યજવું પડે છે. તેનાથી નિત્યની અભિલાષા વાસ્તવિક બને છે. ઝંખના જોર પકડે છે અને એ સ્વપ્નની સૃષ્ટિ એક નક્કર વાસ્તવિક બનીને આકાર પામે
હથકંપ ૬ ૧૪૧
0 ૧૪૧
