________________
જન્મ પામવા દ્વારા મને પોતાનાં આંગણે પધારવાનું આમંત્રણ આપેલું છે અને મેં સ્વીકારેલું છે. તે અપમાન કે તિરસ્કાર કરે તો પણ તેના ત્યાં પહોંચી જવાનું સૌજન્ય મારે ન ચૂકવું જોઈએ.” આ ઉદાત્ત ભાવનાથી હું રીસ રાખ્યા વગર સહુના ત્યાં પહોંચી જાઉં છું.”
અને હું અચાનક ટપકી પડુ, તો સ્વાગતની કોઈ તૈયારીઓ ન હોય તે બરાબર છે. પણ, મોટે ભાગે તો હું મારા આગમનનો સંદેશો અગાઉથી કહેવડાવી દઉં છું. ક્યારેક ધોળા વાળને મોકલું છું, ક્યારેક વૃદ્ધત્વને, ક્યારેક કેન્સરને તો ક્યારેક ટી.બી.ને. કોઈક વાર મારા હાર્ટએટેક નામના દૂત સાથે એકવાર સંદેશો મોકલું, ફરી બીજીવાર પણ તેની સાથે જ મારા આગમનનો સંદેશો મોકલું અને ત્રીજીવાર તે દૂતને સાથે લઈને હું પહોંચે, તો'ય સ્વાગતની કોઈ જ તૈયારી નહિ, ઉલટી નારાજગી ! મોટું ચડેલું હોય, નકરો તિરસ્કાર દેખાતો હોય ! આ બધા અપમાન કેવી રીતે સહન થાય ?
અને કોઈ મવાલી કે મુફલીસ માણસ હોઉં અને અપમાન થાય તો બરાબર છે. હું તો રાજા છું, સહુ કોઈ મને ‘યમરાજ ના નામેથી, સુપેરે ઓળખે છે અને સ્વીકાર કરે છે. એક રાજાનું મુફલીસ અને મવાલી જેવાઓ પણ અપમાન કરી નાંખે અને છતાં રાજા જરાય મનમાં ઓછું ન લગાડે, તેમાં તમને કાંઈ અદ્ભુત નથી લાગતું? ચડેલાં મોઢાં, નારાજગી કે અપમાન છતાંય હું તો પહોંચી જાઉં છું. પછી પણ મારી કેવી બદહાલત! જેના ત્યાં પહોંચ્યો તેને તો ન ગમ્યું, બીજાઓ પણ મારી ઉપર કેવા ઉકળી જાય છે ? મને ગાળો ભાંડવા મરસિયા ગાવા મંડી પડે છે. કોઈ મારા વિરોધમાં “છાતી કૂટો આંદોલન ચલાવે છે. કોઈ રુદન અને કલ્પાંત કરીને મારા આગમનની નારાજગી વ્યક્ત કરે છે. મારા વિરોધમાં કાળા કપડાંના સરઘસ કાઢવામાં આવે છે. અને મારા આગમન પ્રત્યેની નારાજગી અંગેનો ઠરાવ પસાર કરવા આખી સભાનું આયોજન કરવામાં આવે છે.
હૃદયકંપ છે ૧૫૩
