________________
પધારવાનું આમંત્રણ પાઠવી દે છે. અને મને જરાય મોટાઈ કે અહંકાર નથી. સહુ કોઈનાં આમંત્રણનો હું સહર્ષ સ્વીકાર કરું છું. આજ સુધીમાં કોઈના આમંત્રણનો મેં અસ્વીકાર કર્યો નથી. રોજે રોજ સેંકડો અને હજારોના જન્મ થાય છે એટલે રોજ રોજ સેંકડો અને હજારો આમંત્રણ મને મળે છે ! અને બધાને હું સ્વીકાર કરું છું. રાજા કે રંકના કોઈ ભેદભાવ હું રાખતો નથી. ફક્ત પધારવાની ચોકકસ તિથિ અને તારીખ હું બધાને આપી શકતો નથી. મારી અનુકૂળતાએ દરેકને ત્યાં પહોંચી જાઉં છું.
પણ, જ્યારે પહોંચી જાઉં છું ત્યારે કેવા ઘોર અપમાન મારા થાય છે. આદર અને સત્કારની તો વાત જ નહિં, તેના બદલે ભારોભાર તિરસ્કાર. હું ન આવી જાઉં તે માટે કેટલો તો ચોકી પહેરો ગોઠવી દેવાય છે. મને મારી હટાવવા તાલિમબદ્ધ સૈન્યની જેવી ડોક્ટરોની પેનલ ખડી. કરી દેવાય છે. ટેબ્લેટ્સ ને કેયુલ્સનો ગોળીબાર, ઈજેકશન્સની રાયફલ્સ, અને આવા તો કંઈક શસ્ત્ર સરંજામ વડે તે સૈન્ય મારી પર ત્રાટકે છે. આમંત્રિત અતિથિ આંગણે આવી પહોંચે ત્યારે તેના પ્રત્યેની આવું બેહદ ગેરવર્તન કેટલું બધું જુગુપ્સનીય અને અસભ્ય કહેવાય ! અતિથિનું આ કેવું ઘોર અને હડહડતું અપમાન કહેવાય !
કોણ જાણે મારું કેવું પ્રચંડ દુર્ભાગ્ય છે કે, માત્ર એક ઠેકાણે નહિ, ઠેકઠેકાણે મારી આ જ અવદશા થાય છે ! કોઈ અપમાન કરીને કાઢી મૂકે તો ભિખારીને પણ ખોટું લાગી જાય છે ! તો આવા ઘોર અપમાન મારાથી તો કેવી રીતે સહન થાય? છતાં, આજ સુધી આ બધાં અપમાન સહન કરતો જ આવ્યો છું.
- અને, મારું સૌજન્ય અને ક્ષમાભાવ તો જુઓ. આવા અપમાન થવા છતાં હું જરાય મનમાં ખોટું લગાડતો નથી. રીસાઈને ચાલ્યો જતો નથી. “આના ત્યાં પગ પણ નહિં મૂકવો.” તેવો રીસયુક્ત સંકલ્પ હું ક્યારેય કરતો નથી. બધા અપમાનને હું ઉદારતાથી ભૂલી જાઉં છું. “તેણે
હદયકંપ છે પર
