________________
યૌવનને શાશ્વત બનાવીને પછી આ પાણી તું પીજે.”
તુરંત તે દોડ્યો યૌવનવનમાં. પણ ત્યાં તો બધા યુવાનો એક બીજાને લૂંટી લેવાના ભયાનક સંગ્રામ ખેલી રહ્યા હતા. તે સંગ્રામનું કારણ કોઈએ રાજાને કહ્યું “આ લોકોનું યૌવન અવિનાશી છે. તેથી કાયમ ભોગવિલાસની નવી સામગ્રી તો જોઈએ જ. તે ન મળતા આ લોકો ખૂબ રીબાય છે અને પરસ્પર ભયાનક સંગ્રામ ખેલે છે.”
સિકંદરના શાશ્વત યૌવન અને અમર જીવનના અરમાનો ત્યાં જ નંદવાઈ ગયા. યૌવનનો અંત પણ તેને ગમ્યો. મૃત્યુ પણ તેને મીઠું લાગ્યું. દરેક ચીજ ને મર્યાદાનો અલંકાર હોવો જ ઘટે. સરહદની પેલે પાર જવામાં જોખમ હોય છે. જે સીમા ઓળંગે છે તેને સહન કરવાનું છે. વૈદિક મર્યાદાને માતા કહે છે. લક્ષ્મણ રેખા ઓળંગનાર સીતાજી આફતને વરે છે. તેથી જીવનની પ્રત્યેક પહેલીમાં મર્યાદા જડેલી હોય તો જ મજા અને આનંદ છે અને તેથી જ કુદરતે ખુદ જીવનને પણ મૃત્યુની મર્યાદાથી મઢી દીધું છે. તેથી મૃત્યુ એ જીવનનો અલંકાર છે. જીવનમાં મીઠાશ મૃત્યુને આધીન છે. જીવનનો આનંદ મૃત્યુને અવલંબિત છે.
એક બકરીએ ઈશ્વરને પ્રાર્થના કરી.
કૃપાળુ ! ઉપકાર તારો કે તેં મને જીવન આપ્યું, પણ મોત આપીને તું મારા પર અપકાર ન કરતો.... મારા જીવનને અમરતાનું વરદાન આપજે, તે મારી પ્રાર્થના છે.”
બકરીની પ્રાર્થના ઈશ્વર સુધી પહોંચી કે ન પહોંચી તે ખબર નથી, પણ બકરી એક વાર મૃત્યુ પામી. બકરી હવે મનુષ્ય બની. કોઈ દિવ્ય જ્ઞાનથી તેને પોતાનો બકરી તરીકેનો પૂર્વજન્મ અને ત્યારે અમરતા માટે પોતે કરેલી પ્રાર્થના યાદ આવી. તુરંત તેણે ઈશ્વરનો આભાર માન્યો. “નાથ, તેં મારા પર અનહદ કૃપા કરી કે મારી પ્રાર્થના ન સાંભળી. હું બકરીના ભવમાં અમર બન્યો હોત તો મનુષ્ય જીવનનું આ મહાન સુખ કેવી રીતે પામી શકત? પણ, અહીં પણ મૃત્યુની તલવાર લટકી રહી છે તે જાણીને
હદયકંપ ૪ ૦૩
