________________
તા. ૧૦-૧-૧૯૬૪] : જૈન ડાયજેસ
[૧૩ ચક્રવાત વચ્ચે પણ એમનો ધં-દીપક મારે ઉહાર આપના જ હાથમાં છે, અચલ રીતે ઝળહળતિ જોઈ, સંગમ નાથ ! માટે મને તારો !!!” દંગ થઈ ગયો. એના અભિમાનના આવા અધેર અને ભયંકર અપચૂરેચૂરા થઈ ગયા. અભિમાન ગળતાં રાધ કરનારા સંગમને પણ વિશ્વજ પાનાને, આચરેલા પાપના પત્તાપ વિખ્યાત આ વિરલ વિભૂતિએ તે થવા લાગ્યું. એ વિરલ વિભૂતિ પ્રત્યે પિતાની અમૃત-ઝરતી આમાથા આચરેલા અયોગ્ય વર્તનથી એના કરણની વર્ષા જ આરંભો ! એમના હૈયામાં પશ્ચાત્તાપનો ભડકે ભભૂકી વૈરાગ્ય ઝરતી આંખોમાંથી વાત્સલ્યનું ઉઠયા. અને પોતાની જાતને ધિક્કાર ઝરણું ઝરવા લાગ્યું. એ પુનિત ઝરએ વિભૂતિના ચરણોમાં પડી, અંજલિ. માં સ્નાન કરી ભારે હૈયે સંગમ પૂર્વક દીન સ્વરે ક્ષમા માંગવા લાગ્યા. પોતાના સ્થાન ભણી સંચર્યો !
ભે! આપ શૂરવીર છે, ધીર સંગમે કરેલા અનેક દુઃખો વેશ્યા છે, ગંભીર છે, આપનું આત્મિક
પછી ફરી એમણે આર્ય અને અનાથ બળ અનુપમ છે, આપનો ત્યાગ તપ
વજભૂમિ ભણી વિહાર આદર્યો. સાડાઅને ધૈર્ય અજોડ છે! આપની જે બાર વર્ષ સુધી મૌનપણે ઘેર તપશ્ચર્યા આ વિશ્વમાં લાધે તેમ નથી. આપની
કરી. આ દિવસમાં એમના પર અનેક પ્રશ સા ઇન્ડે કરી, પણ હું અધમ વિષમ-વિપત્તિનાં વાદળાં એક પછી એ ન માની શકાય અને આપની
એક તુટવા લાગ્યાં, છતાં એમણે ધેર્ય, પરીક્ષા કરવા માટે આવ્યો; પણ સહિષ્ણુતા અને શાન્તિપૂર્વક એમને આજે મને પૂર્ણ સત્ય સમજાયું કે,
પ્રસન્નમુખે આવકાર આપ્યો. મારા જેવા અધમે પિતાની મનની આમ અનેક યાતનાઓના દાવા કલુષિતતાથી જ આપના જેવા મહા- નળમાં આ તેજસ્વી વિરલ વિભૂતિના માનવના ગુણે સમજી શકતા નથી, કમે બળીને રાખ થયાં અને એમને અને ઈર્ષા અને અભિમાનથી પોતાની અનન્ત સૂર્યના પ્રકાશથી ચમકત જાતને જ મહાન મનાવવાનો પ્રયત્ન આત્મા પ્રકાશી ઉઠ.કેવલ્યજ્ઞાન વ્યાપી કરતાં પરિભ્રમણ કરે છે. આપ જગતના રહ્યું અને અન્યકારને નિતાત નાસ પિતા છે, આપ જગછરણ છે, થયો. પૂર્ણ આત્માના પ્રકાશથી દિશાઓ વિશ્વબંધુ છો, જગદાધાર છે, અધ- વિલસી રહી. આ રળિયામણું સમયે દ્વારક છે, અને તારક છે. હે કરણા- એમના મુખમળ પર અખંડ અને સાગર ! મારા અપરાધની ક્ષમા કરો. નિર્દોષ આનન્દ, વિશ્વ વાત્સલ્યને પ્રશાંત હું નીચ છું-અધમ છું, પાપી છું, ગાંભીયને ત્રિવેણી સંગમ જ !
