________________
તા. ૧૦-૧-૧૯૬૪] જૈન ડાયજેસ્ટ
[૫૩ બધાએ અશ્રુ નેત્રોથી વિદાઈ આપી.
ઈન્દ્રિયે ઘણી સૂક્ષ્મ છે, બધી આંસુએથી મારા પગ ધતી
તેનાથી વધુ સૂક્ષ્મ મન છે, ગઈ અને પાલવથી લૂછતી ગઇ.
મનથી પણ વધુ સૂક્ષ્મ બુદ્ધિ ભાભીએ આંસુ ભરીને અને મારી
છે, અને બુદ્ધિથી વધુમાં ભુજા પર પિતાને હાથ રાખીને કહ્યું.
ક છે વધુ સૂક્ષ્મ આત્મા છે. આ દેવર ! અમે લેકે ક્ષત્રિયાણીએ છીએ, આત્મા જ બધું છે. –ગીતા | જન્મથી જ પિતાના ભાગ્યમાં એ લખાવી લાવ્યા છીએ કે મોતના મેમાં આંસુધી મારા પગ ભીજાવા લાગ્યા, જવા વખતે પિતાના પતિ, પિતા, મેં એમને ઉઠાડતાં કહ્યુંઃ ધીરજ રાખો પુત્ર, ભાઇ અને દેવરની આરતી ઉતાર્યા દેવી! તીઓથી પણ અધિક સુંદર કરીએ અને આંસુ લાવ્યા વગર વિદાય અને બહુમૂલ્ય આંસુઓને આ પ્રકારે કર્યા કરીએ, પણ આજના જેવી ખર્ચ ન કરો. દુઃખથી જલતા સંસાવિદાય દેવાનું પણ પિતાના ભાગ્યમાં રની આગ બુઝાવવા માટે આ લખાવી લાવ્યા છીએ એની અમને આંસુઓને સાચવી રાખવાના છે. ક૯૫ના સુદ્ધાં નહતી, માટે આ દેવીએ ગગા સ્વરમાં કહ્યું: અવસર ઉપર અગર અમે પિતાના ચિન્તા ન કરે દેવ! નારીએ ધીરહૃદયને પત્થર ન બનાવવા પામીએ જમાં ભલે કંગાલ હૈય, પણ આંસુઓમાં તે અમને ક્ષમા કરજે.
કંગાલ નથી હતી. આનું પાણી જ ' મેં કહ્યું: ભા ની. હું એ માટે તે એમના જીવનની કહાની છે. વિદાઈ લઈ રહ્યો છું કે ભવિષ્યમાં હું તો તમે પણ આશીર્વાદ આપે. પણ બહેને–પુત્રીઓ-પત્ની-ભાભી- દેવી, કે તમારાં આંસુઓમાં હું સંસારએને પિતાના હૃદયને પત્થર બના- લરની નારીઓની કહાની વાંચી શકું. વવાને અવસર જ ન આવે. આશીર્વાદ દેવી પાસે ઉભેલાં ભાનજીના આપ કે હું મારી સાધનામાં સફલ ખભા પર શર રાખી એમને ખભો. થઈ શકું,
ભીંજવવા લાગ્યાં. એ પછી વિદાય આપી દેવીએ. ક્ષણભર હું રસ્તબ્ધ રહ્યો, પછી એમના મુખથી કંઇ બોલી શકાય ભાભીને કહ્યું: હવે જાઉં છું ભાભી ! નહિ, પહેલાં તે એમણે પાસે ઊભેલી સોસ ભગુ કરવાનું કામ તમને પ્રિયદર્શનાને મારા પગ પર કાવી પી જાઉં છું. આશા છે કે એને દીધી, પછી રવ ઝુકીને મારા પગો મેટા હિસ્સો તમે દેવીને પ્રદાન કરશે. પર શર રાખીને રડી પડયાં. એમનાં હું પ્રાસાદની બહાર નીકળ્યા. મને
