________________
૩ર)
બુધપ્રભા (તા. ૧૦-૧૧-૧૯૬૪ વરસી છે; બસે પાંચસો નહિ. સો– “આપના નિર્વાણના નક્ષત્રમાં બસે નહિ, પાંચસે નહિ, હજી તો ભમપ્રહ સંક્રાત થાય છે. અનિષ્ટ માત્ર બહેતેર વર્ષ જ થયાં છે. ભાવની એ આગાહી કહેવાય ? એટલામાં દેહ-મુતિની આ મથામણ ભગવાને પૂર્વવત હકાર ભુ. શી રે ભાઇ, તમારી વાત અમે સમજીએ ‘ત પ્રભુ, આપ તે સર્ષ છે, છીએ; એમને વાટે મૃત્યુ એ શોકને સર્વજ્ઞ છો, સર્વ શકિતમાન છે. વિષય નથી. પણ જીવનનો ઉત્તર આપની નિર્વાણ ઘડીને થોડી લાવી હી શકે, મૃત્યુના ઉતસવ તે કયા ન શકાય ? મનથી થાય ? ગમે તેવી અજવાળી હોય, ઇંદ્રરાજના અાં ઊડ ડે પણ રાત તે રાત જ કહેવાય ! ઈચ્છા હતી કે એકવાર નિર્વાણ ઘડીને
પ્રભુએ તે ઉપદેશની વર્ષો આરંભ આગળ ધકેલવામાં આવે, તો પછી દીધી. જતાં જતાય જગતને જેટલું વળી જોઈ હોવાશે. અણીનો ચૂક ધર્મામૃતનું પાન કરાવ્યું તેટલું સારું,
સે વર્ષ . સોળ પ્રહર સુધી અખંડ ઉપદેશ
ભગવાન મેઘ જેથી બંનીર વાણીથી આવ્યું. બારે પર્વદા તમય બનીને
બેલ્યા: “ઇરાજબાલ વિકના નાશ પ્રભુવાણીના અમૃતનું પાન કરી રહી. કરે છે માટે એને બંધ કરી દે.
જાણે મેઘ અનરાધાર વરસતો મારા દેહ પ્રત્યેને તમારી બેહ, આજે હતે ને સૂકી ધરતી હોંશે હોંશે એને તમને આ બોલાવી ર છે. નિકટ ઝીલતી હતી.
રહ્યા છે, જ્ઞાન થયા છે, છતાં ભાખેલું દિવસોથી સેવામાં રહેતા દેવાને ભૂલી ગયા કે આયુષ્યની એક ક્ષણ સ્વામી ક પણ છેક છેલ્લી ઘડીએ પણ સુર, અસુર કે માનવ-કઈ વારી હિંમત હારી બેઠા, સાજ તો બધા જ શતું નથી. દેહનું કામ, જન્મનું સજાવ્યાં, મૃત્યુ ઉત્સવની બધીય રચના કારણું ને મૃત્યુની ગરજ સરી ગયાં. કરી, પણ છેલ્લી પળે પ્રભુના અભા- હવે આયુષ્યની એક ક્ષણ અને એ વની કલ્પના એને પણ પીડા કરી બેઠી.
, તે પણ પી સી છે, ક્ષણનો એક કણ પણ બોજારૂપ છે. એકત્ર થયેલાં અનેક નરનારી- ઇઝરાજ ! જુએ, પણે કદી ન કરએની વતી ઇતરાજે પ્રશ્ન કર્યો. માતી વસંત ખીલી રહી છે. સતભગવાન, આપનાં ગર્ભ જન્મ, દીક્ષા ચિત ને આનંદની કદી ન પાથમતી અને કેવળજ્ઞાન હસ્તત્તરા નક્ષત્રમાં ઉષા ઊગી રહી છે! સ્વાગત માટે હતાં, ખરુંને?
સજજ થઈએ ! ભગવાને જવાબમાં કેવળ હકાર- ભેગા થયેલા સમુદાયમાં પ્રભુના દર્શક માથું હલાવ્યું.
અંતેવાસીઓ પણ હતા. તેઓ
