________________
તા. ૧૦-૧-૧૯૬૪] બુદ્ધિપ્રભા
[ ૨૫ સૌરભ બિચારી શું કરે? રય, અધ, હાથી વગેરે બધું એમણે
તે મેં એ હશે હોંશે એક વર્ષ લગી માતા ત્રિશલા અને પિતા સિદ્ધાર્થ દાનમાં આપી દીધું, સ્વર્ગ સંચર્યા.
વર્ધમાનનું એ વાર્વિક દાન અમર વીર વર્ધમાન તે ભારે માતૃભક્ત બની ગયું. હવે તે દીક્ષાને દિવસ કઈ રીતે એમનું દિલ ન દુભાવવાને પણ આવી પહોંચશે. સ્વજને સહુ એમને દઢ સંકલ્પ. એમણે સંક૯૫ ભેગા મળ્યાં. કરેલે કે માતા પિતા જીવતાં હોય અંગ ઉપર સુગંધી દ્રવ્ય-ચંદન ત્યાં સુધી ગૃહત્યાગ ન કરે. એ નિયમ આદિના ઘેરાં ઘેરાં વિલેપન થયાં. પૂરે છે, અને સંસાર ત્યાગને માટે મહામૂલાં સુગંધી દ્રવ્યથી સુવાસિત વર્ધમાનનું મન તાલાવેલી અનુભવી રહ્યું. જળના અભિષેક થયાં. પણ માટીભાઇ નરણનું
ચારેકોર સૌરભ મહેકી રહી. અને વચમાં આવ્યું, અને મહાવીર બે વર્ષે કાયા તે જાણે મને તારી સુગંધનો વધુ રોકાવાને કબૂલ થયા. માતા અંજ બની ગઈ. આત્માની સૌરભના પિતાનાં હેત જાગ્યા તે ભાઈના હેત
જાણે એ મંગળ એંધાણ હતાં. કંઇ એવા હતા કે એને ઉવેખી શકાય?
વરવર્ધમાને અલિપ્ત ભાવે, કાયાની વિશ્વવસલ બનનાર કુટુંબવત્સલ માયા વિસારીને સ્વજનેને સંતુષ્ટ થવા બનવાનું કેમ ચૂકે?
દીધા. એમની ભક્તિના બહુમાન કર્યા. પણ એ બે વરસની ઘરવાસ તે પછી દીક્ષયાત્રા નીકળી અને સો કેવળ જળકમળની કીડા જ બની રહ્યો.
ઉદ્યાનમાં આવી પહોંચ્યા. મહાવીરે ઘરમાં રહે છતાં સદા ત્યાગી ને ત્યાગી !
સર્વ વન અને આભૂષણેનો ત્યાગ ખાનપા પા એવાં જ રસ કસ
કર્યો. અને ત્યાગી સંયમીનું જીવન વગરના ડવા લાગ્યાં. જાણે ઘરને
વ્રત સ્વીકારીને એ સાવ એકાકી ચાલી વા. ૫ અને દીર્ધ તપસ્વી નીકળ્યા. જીવન ની શાળા જ બનાવી દીધી ! સ્વજને કંઈ સાથે ન આવી
બે વરસની અવધિ પણ પૂરી શકયા. સૌ આંસુભીની આંખે એ થઇ. હવે તે કાઈ મેહબંધન, રને રોગીની વસમી વિદાયને વધાવી રહા. બંધન કે સંકટ બંધન પચમાં નહતું. વસ્ત્ર, આભૂષણે અને સ્વજને
એટલે પિતાનું ગણાય એવું ધન, બધાય પાછળ રહી ગયાં, પણ શરીરને ધાન્ય, રૂખ, સુવઈ, હીરા, માણેક, વળગેલ વિલેપન અને અંતિમ અભિ
