________________
10 : જૈનદન-શ્રેણી ઃ ૩–૧
[૨]
જે કાળે ઊડતા પ ́ખી જેવા પુરુષ હતા, ને વહેતા ઝરણુ સમી સ્ત્રી હતી, એ કાળની આ વાત છે. જગતના જેટલાં રમ્ય ઉપવને હતાં, એનાં મિષ્ટ ફળફૂલે અપ્રતિ અદ્ધભાવે પુરુષ આસ્વાદતા, શેષ સ્ત્રી આસ્વાદતી. સ્ત્રી ગાતી, નાચતી, સૂકાં મેદાનેા હરિયાળાં બનાવતી; છતાં આખરે તેા જેવી હેાય તેવી પૃથ્વીનું અવલંબન કરીને રહેતી.
સ્વૈરવિહાર પુરુષને ધર્માં હતા. સ્ત્રીને શિરે અનેક મર્યાદાએ મઢાયેલી હતી. કમ ના રસિયા પુરુષે ધર્મ સ્ત્રીઓને સાંપ્યા હતા, ને પાતે ર'ગબેરગી પત'ગિયાની જેમ ઠેર ઠેર સ્વછંદે ઘૂમ્યા કરતા, ને મધુવનનાં પુષ્પ-મધુ ચૂસ્યા કરતા. કાંય નવું તાજું સૌ પુષ્પ ખીલ્યું છે કે નહિ, એની સદા સદૈવ ભાળ રાખ્યા કરતા, ને કયાંયથી એવા ખખર આવ્યા કે સહુ સાથે ઝ’પલાવતા,
એ વેળા ભયકર કાલાહલ મચી જતા, ભારે મારામારી જામતી. એ યુદ્ધોમાં મરીને કેટલાય ચેાદ્ધાએ સ્વર્ગમાં જતા ને કેટલાય અપ`ગ થઈ પૃથ્વી પર નરક આસ્વાદતા, પણ પેલા જક્કી પત`ગે કાં તા સૌંદય પુષ્પને ચૂંટી લેતા – છૂંદી દેતા યા એમાં જ પાતે યાહોમ કરીને સ્વાહા થઈ જતા.
જે સ્વાહા થઈ જતા, એનાં કવિએ કીર્તિ –સ્તાત્રે રચતા ને સ્વાહા થનારનાં સંતાને એ; કીતિ સ્તોત્રનુ શ્રવણુ કરી પૂર્વજોને પંથે પળતા. આ સદાની કહાણી હતી,
