________________
ભગવાન મલ્લિનાથ : 37
યથાયોગ્ય સમયે યે રાજાઓને રાજકુમારી મલ્લિકાએ નિર્મિત કરેલા માયામંદિરમાં પધારવા આમંત્રણ મળ્યું. છયે રાજાના આનંદની સીમા નહતી.
નિયત સમયે યે રાજાઓ માયામંદિર તરફ આવ્યા. અદ્ભુત એમની વેશભૂષા હતી. વૃદ્ધ રાજવીઓએ કેશ કાળા કર્યા હતા, ને મોંમાં તાંબુલનાં મઘમઘતાં બીડાં નાખી ગલેફાં કુલાવ્યાં હતાં. જુવાન રાજાઓએ પણ ઠાઠ કરવામાં કંઈ મણું રાખી નહતી. આંખમાં કાજળ, માથે તેલ ને હાથે હીરાની મુદ્રિકાએ ઘાલી હતી, વારંવાર મુદ્રિકામાં રહેલ નાના અરીસામાં પિતાનું મુખારવિંદ નિહાળી તેઓ મલકાતા હતા. પ્રવેશદ્વાર પર એક દાસીએ એમનું સ્વાગત કર્યું, ને સહુને અંદર દોરી ગઈ.
કાશીરાજ, કેશલરાજ, કુરુરાજ વગેરે તમામ રાજાઓ પિતા પોતાના માટેના છ ખંડમાં આવીને બેસી ગયા. એ વેળા મધ્ય ખંડનું દ્વાર ખોલી નાખવામાં આવ્યું. અરે ! સામે જ હાજરાહજુર કુમારી મલિકા પિતાના રૂપલાવણ્યની પ્રભા વિસ્તારમાં ખડાં હતાં. કંકુવરણે એક હાથે સ્વાગત માટે સહેજ ઊંચે થયે છે, તેમની દીવી જેવા બીજા હસ્તમાં ફૂલમાળ રહી ગઈ છે! છયે રાજાએ એક નયને જોઈ રહ્યા. અરે, તેઓએ જે સૌંદર્યની ખ્યાતિ સાંભળી હતી, તેથીય વધુ સૌંદર્ય ત્યાં લહેરાઈ રહ્યું હતું. પૃથ્વીપટ પર આવું રૂપ જન્મતું હશે ખરું, કે કઈ ભૂલી પડેલી દેવાંગના માયાછળથી સહુને છળવા આવી હશે!
