________________
ભગવાન મલિનાથ : 49
સંસારમાં કે સંન્યાસમાં. તેઓ એકી સાથે, સાપ કાંચળી તજીને જેમ પાછું વાળીને જોયા વિના ચાલ્યા જાય તેમ, સંસારનાં કામસુખ તજીને જંગલના એકાંતમાં ચાલ્યા ગયા. ત્યાં આત્મા, ધર્મ, પુણ્ય ને પાપની વિચારણામાં એમણે કાયાની માયાવિસરાવી દીધી. ધીરે ધીરે સમાધિમાં (કાયેત્સર્ગ) એવા લીન બન્યા કે હરણાં પિતાના શૃંગની ખજવાળ એમના દેહ સાથે ઉતારતા, સાપ બે પગ વચ્ચે નિરાંતે રાફડા બાંધીને પડયા રહેતા, ચકલાં માથામાં માળા નાખતાં.
એ તપત્યાગનો ઈતિહાસ શું કહ્યું? ક્ષુધા છતાં ન ખાધું, પિપાસિત છતાં અપ્રાસુક જળ ન પીધું, ગ્રીષ્મની આશિવાલામાં શેકાયા ને હેમંતની કડકડતી શીતમાં સ્વસ્થ રહ્યા. સુખદુઃખ વચ્ચેનો ભેદભાવ ધીરે ધીરે એમણે ભૂંસી નાખ્યો! માન-અપમાન વચ્ચે સરખી બુદ્ધિ કેળવી. રાગ અને શ્રેષના વાયુને સમશીતોષ્ણ કર્યા. એ જ્ઞાન, એ તપ, એ ત્યાગે સાતેને અમરત્વની (દેવપદની) ભેટ કરી. સાતે જણે દેવભૂમિમાં ચાલ્યા, પણ દેવભૂમિ મુમુક્ષુ માટે નકામી, ત્યાં તે માત્ર રંગરાગ ને ભોગ સિવાય કંઈ મળે નહિ. એ માટે તે મોક્ષાર્થીને મનુ દેહ પ્યારે ગણેલ છે. અને ભલા, વેધ્યા વિના આત્માના સુવર્ણને ઘાટ પણ કેમ ઘડાય ? એ સાતે મિત્રે આયુષ્ય પૂર્ણ થયે સંસારમાં જન્મ્યા. એ સાત મિત્રે તે આપણે સાત જણા!”
હે રાજકુમારી, આ શું કહે છે તમે? એ સાત મિત્રો તે આપણે સાત જણા. નથી માની શકાતું. ક્યાં
