________________
52 : જૈનદર્શોન–શ્રેણી : ૩-૧
:
અસત્ય વદતા ને કહેતા ‘મારુ માથુ દુ:ખે છે. પેટ ઠીક નથી. હું કંઈ અન્ન લઈશ નહિ !' આમ કહીને એ પેાતાનુ' તપ આગળ વધારતા. આમ સારા નિમિત્તે પણ એ રાજાએ કપટવ્યવહાર કર્યાં, માયા રચી. પ્રકૃતિના નિયમ છે, કે સાધ્ય જેટલુ શુદ્ધ હોય તેટલું સાધન પણ પવિત્ર હોવુ જોઈએ. અશુદ્ધ સાધનથી શુદ્ધ સાધ્યની સિદ્ધિ થતી નથી. એ મહાબળ રાજાએ તીર્થંકર પદ તા સાધ્યું, પણ કપટયુક્ત તપથી દેવત્વમાંથી ચવીને મિથિલામાં રાજકુમારી મલ્લિકા તરીકે જન્મ્યા. ’.
!
ધન્ય ધન્ય રાજકુમારી! તમે અમારાં ઉપકારી છે. અમારા નિંદ્ય કૃત્ય માટે અમાર પર દ્વેષ ન ધરશે ! અમે અજ્ઞ છીએ.' રાજાએએ સવિનય કહ્યું. તેમના શબ્દોમાં શરમ હતી. તેમના માં પર આનિદાની ગ્લાનિ હતી.
‘હું તમારા પર દ્વેષ કરતી નથી; માણસ પર તે પ્રેમ રાખવે ઘટે – દ્વેષ તે એની વૃત્તિઓ સાથે શેલે; જે વૃત્તિઓ તમે પેાતે સારા હેાવા છતાં તમને ખરાબ કરે છે. તમારા પવિત્ર હૃદયાંગણમાં પ્રવેશેલા ચારો તરફ મારી ચાકીદારી છે. મારું રાજ મલેક પર નથી. મારે તે અંતરનાં સિહાસન પર આત્માનાં સામ્રાજ્ય ખડાં કરવાં છે. માણસનું મન માખી જેવુ' છે; મિષ્ટાન્ન છાંડી વિષ્ટા તરફ જનારું છે. એ મનને મધમાખ જેવુ', સ રસેાને સાનુકૂળ રીતે સંગ્રહના', અનાવવુ' છે! એ માટે કામસુખા તજવાં, આજીવન બ્રહ્મચર્ય સેવવું ને સંન્યાસ ગ્રહણ કરવાની ઇચ્છા
