________________
ભગવાન મલિનાથ : 39
માણસો પર શાસન કરનારાઓના ચિત્તત્ર પર એક નાનીશી કુમારિકા રાજ કરી રહી.
રાજકુમારીએ સહુ રાજાઓનું અભિવાદન કરતાં, લીલા માત્રથી પ્રતિમાના મસ્તક ઉપર રહેલ કમળનું ઢાંકણ ખેંચી લીધું.
એકાએક ભયંકર બદબે માયામંદિરને ઘેરી વળી. અગરચંદનની સુવાસ એને રોકવા સમર્થ ન નીવડી. દશાંગ ધૂપ પણ એ બદબે ખાળવા નિરર્થક થયે. હવા ભારે ઝેરી બની ગઈ. ભયંકર વાવંટોળમાં પણ વટવૃક્ષ અણનમ ખડું રહે તેમ રાજકુમારી તો સ્વસ્થ ઊભાં હતાં. પણ રાજાએ ભારે પ્રયત્નપૂર્વક નાક ઉપર વસ્ત્ર દાબી રહ્યા હતા. એમને જીવ ગૂંગળાતો હતો. અસહ્ય હતી એ દુર્ગધ!
બીજી જ પળે રાજકુમારીએ પ્રતિમાના શિર પરનું કમળફૂલનું ઢાંકણ પાછું મૂકી દીધું. દુર્ગધ ઓછી થતી ચાલી. જાણે નરકને આસ્વાદ અનુભવી ચૂક્યા હોય તેમ રાજાએ મહામહેનતે સ્વસ્થતા અનુભવી રહ્યા. રાજકુમારી એ વખતે ત્યાં * “મહાનુભા! તમારી ઈસિત વસ્તુની પ્રાપ્તિ થઈ છતાં નાકે ડૂચા કાં દીધા ? જે ગંદકીના ગાડવાને મેળવવા માટે તમે લાવલશ્કર લઈ ખેતરપાદર ઉજજડ કરી, નદીનવાણ ખાલી કરી યુદ્ધે ચઢયા છે, એ જ તમારી સમક્ષ આવીને ઊભું રહ્યું ત્યારે નાકે ડૂચા કાં દીધા? જેના પ્રત્યે નેહ, ધરીને આવ્યા છે, એના પ્રત્યે હવે સૂગ કાં ધરાવે?
