________________
40 : જૈનદર્શન-શ્રેણી : ૩-૧
“હે રાજાઓ! તમારા ઇસિત દેહમાંથી છૂટેલી એક પળ માત્રની દુર્ગધથી કેવા અકળાઈ ઊઠયા? જે સૌંદર્ય દેહ પાછળ તમે લુબ્ધ થયા છે, એ દેહમાં રેજ નંખાતે આહાર મેં આ પ્રતિભાના ઉદરમાં માત્ર થોડા દિવસથી નંખાવો શરૂ કર્યો હતો. એ થોડા દિવસના આહારસંગ્રહથી સૌંદર્યભર્યો આ દેહ કે ગંદકીને ગાડ બની ગયે ! સારે, મિષ્ટ ને સુગંધી આહાર પણ આ દેહને પામીને કેવી અવદશા પાપે? એ ગંદકીના સમરયરૂપ દેહને માટે તમે કેવી જબરી માથાકૂટ આદરી છે?
“ આ સુંદર પ્રતિમાની જેમ, મારું આ સુંદર લાગતું શરીર પણ, રોજ રોજ આહાર લેવાથી, મળ, મૂત્ર, વિષ્ટા ને લેમ્બથી ભરેલું છે. ઝેરી સાપની પથારી કરી એના પર કેઈ ફૂલચાદર બિછાવી હોય તેવું આ શરીર જે આ મૂર્તિની જેમ ખુલ્લું કરીને બતાવી શકાતું હોય તે, તમે જેને માટે આ બધે કલહ માંડી બેઠા છે, એની ક્ષુદ્રતાને તરત ખ્યાલ આવત!”
રાજકુમારી થેડી વાર થંભ્યાં. બીજની નાની શી ચંદ્રની આડ આખી પૃથ્વીને પિતાની સૌમ્યતાથી આકષી રહે, એમ સહુ રાજા આશ્ચર્યથી મોં વકાસીને રાજકુમારીને નીરખી રહ્યા, શ્રોત્રથી એમની અમરસુધા જેવી વાણીને પી રહ્યા. તેઓએ આગળ ચલાવ્યું :
“જે કામ-સુખ પાછળ તમે આકાશમાં તેફાન આણે છે, પૃથ્વી પર નરમેઘ માંડે છે, હવામાં ઝેરી
