________________
38 ઃ જૈનદર્શન-શ્રેણી : ૩-૧
કુમારી મલ્લિકા હાથમાં ફૂલમાળ લઈને સજજ છે. અરે, એ ફૂલમાળ કેના કંઠમાં આપાશે? તેનું જીવન ધન્ય બનશે? ઉત્સુકતાની ઉત્કટ પળો વિતવા લાગી. એક પળ એક ઈતિહાસ સરજતી પળ હતી !
પણ ત્યાં તે પ્રતિમાની પીઠ પાછળથી એક મિષ્ટ હાસ્ય સંભળાયું. એ હાસ્યમાંય અજબ માધુર્ય અને જિંદગીને થાક ઉતારી નાખે એવું વાત્સલ્ય ભર્યું હતું. થોડી વારમાં તે કુમારી મલ્લિકા સ્વદેહે આવતાં દષ્ટિગોચર થયાં. આકાશ પરથી શીળી ચાંદની ને તેજસ્વી સૂર્ય જાણે સજોડે રમવા ધરતી પર આવી રહ્યાં હોય એવી આભા ને પ્રકાશ સર્વત્ર પથરાઈ રહ્યાં !
એક પળ માટે રાજાઓ વિભ્રમમાં પડી ગયા. આ સાચું કે તે? અહીં સામે ઊભાં છે તે મલ્લિકા સાચાં કે જે હમણાં આવ્યાં તે ! પણ એ ભ્રમ લાંબો કાળ ન ટક્યો. પ્રતિમાને સૌંદર્યથી પણ અનેકગણું સૌદર્ય તેજ એ આગંતુક દેહયષ્ટિ પર બિરાજી રહ્યું હતું. પુરુષ પુરુષત્વ છાંડીને નમી પડે તેવું અવિજેય સ્ત્રીત્વ ત્યાં દમકી રહ્યું હતું.
કેઈ દેવી અંશ તે આવ્યો નથી ? ના, ના. છે તે એ મર્યલેકની માનુની! યે રાજાએ કુમારિકાના દિવ્યા રૂપને નિહાળી રહ્યા. કઈ દેવી તેજ એ આંખોમાંથી, વર્ષાઋતુની મેઘધારાની જેમ, વરસી રહ્યું હતું! અષ્ટમીના ચંદ્ર જેવું ભાલ ઝગારા મારી રહ્યું હતું. પૃથ્વીના અસંખ્ય
