________________
18: જૈનદર્શન-શ્રેણું : ૩-૧
પિતાના સ્વામીની નમ્ર ભેટને સ્વીકારની કૃપા દીનવદને યાચી રહ્યાં હોય છે, છતાંય એ મળતી નથી!” રમણના અવાજમાં ભારોભાર ગર્વ હતે.
અને એવા ખરીદ-વેચાણ થતા રૂપ પર અભિમાન કરે છે, નારી! કેડીની કિંમતે વેચાય કે કરોડની કિંમતે વેચાય, જે વેચાણું એની કોઈ કિંમત નહિ! મિથિલાનાં મહામાન્ય માયાદેવી! જે દિવ્ય રૂપની હું વાત કરું છું, જેની ઝાંખી હજી પણ અંતરમાં ને આત્મામાં રણઝણી રહી છે, એ રૂપની પાસે તારું રૂપ સૂરજ પાસે આગિયા બરાબર નિસ્તેજ, નિર્માલ્ય ને નગણ્ય છે !”
શું કહે છે, તું?” રમણનાં ભવાં પર કોઈની તીરકામઠી ખેંચાઈ. “શું કહે છે તું? ચિતારા, બતાવ કે આ મારા કમળદંડ જેવા બાહુથી પણ એના બાહુ વધુ સુંદર હતા ? આ મારા કસ્તૂરી નાગ કરતાં એને કેશકલાપ વધુ કાતીલ હતે? આ મારી સિંહકટિ કરતાંય એની કટિ વધુ લચકાળી હતી.......અને...”
ભી જા, સુંદરી ! આવી ગંદી વાત છેડી દે! દેડની તે વળી શી મહત્તા ! મળમૂત્ર, લેમ ને માંસથી ભરેલા અવયનું શું અભિમાન? આ સુંદર રંગો ગમે તેટલા સુંદર હોય, પણ જે કઈ સુંદર છબી ન નિર્માણ કરી શકે, તે શા કામના? મરી ગયેલા માનવીને પણ તમામ અવય હોય છે, છતાં શા માટે એને આપણે પ્યાર કરતા નથી? એને શા માટે ચૂમતા નથી!”
