________________
16ઃ જૈનદર્શન-શ્રેણી : ૩-૧ દેહની તેજરેખાઓ એ સંભાળીને સંગ્રહી રહ્યો; અંતરમાં એક નવું તાદશ ચિત્ર ભારે તન્મયતાથી ખડું કરી રહ્યો !
પલાશ વૃક્ષના થડને ટેકે, એ ચિતારે આંખે મીંચીને ન જાણે કયાં સુધી બેસી જ રહ્યો. વસંતની રાત એમ ને એમ વહી ગઈ. તારાએ એમ ને એમ ઝાંખા થઈ ગયા. અડધી રાતથી ટહુકતી કેયલ પણ ચિતારાને જગાડવા ટહુકી ટહુકીને જપી ગઈ. પલાશ વૃક્ષનાં પુપે – કેસૂડાંએ નીચે જાજમ બિછાવી દીધી, પણ ચિતારા વસંતસેનની આંખે હજુય નિમિલિત હતી, એને દેડ નિશ્ચષ્ટ હતે.
પૂર્વાકાશમાં સૂરજદેવતા ઝગમગી ઊઠયા, સરેવરમાં કમળ ખીલી ઊઠયાં પણ ચિતાર તે દિશા, કાલ, સમયાન બધાનું ભાન ભૂલી બેઠો હતે. એ વેળા કેયલના જે કઈ ટહુકે સંભળા, નુપૂરને મિણ ઝંકાર થયે.
ચિતારાજી, શું દિવ્ય સમાધિમાં લીન થયા છે !' અવાજમાં સામાન્ય માનવીને મેહ પમાડે તેવી મીઠાશ હતી. પણ ચિતાર તે હજીય સમાધિસ્થ હતે.
ચિતારાજી, હું આવી. જેને તમે આજે તેડાવી હતી એ મિથિલાની માયાદેવી હું પોતે !” રમણએ પિતાના હાથનું લીલાકમળ ચિતારાના મેં પર ધીરેથી રમાડતાં કહ્યું. પણ ચિતાર કઈ દિવ્ય સમાધિમાં પડ્યો હતો.
મિથિલાના રસિક જનમાં પોતાના ભભકતા સૌન્દર્યથી જાણીતી પયાંગના માયાદેવી જરા ખસિયાણી પડી ગઈ પણ ભારત–પ્રખ્યાત ચિતારાના હાથે પિતાની રૂપસુંદર
