________________
नंदिषेण मुनिनी कथा.
७३
व्युं जाणी नंदी षेणमुनि ते वेश्याने घेर रह्या, पण तेमणे एवी प्रतिज्ञा लीधी के " जे दिवस हुं दश अथवा तेथी वधारे जीवोने प्रतिबोध नह्रीं पमाडुं ते दिवस हुं दीक्षा लइश पढी ते दिवस दिवस प्रत्ये दश दश जीवोने प्रतिबोध पमाडीने जमे अने विविध प्रकारना जोग जोगवे. एम करतां करतां जेनुं जोगावली कर्म दय थयुं बे एवा ते नंदिषेण एक दिवसे नव जीवोने प्रतिबोध पमाडी दशमो टक्क देशनो सोनी श्राव्यो इतो तेने बोध पमाडता हता पण ते बोध पामतो न होतो. एवामां जेणे रसोइ तैयार करी हती एवी वेश्याए नंदिषेणने जमवा माटे बोलाव्या; परंतु पोतानो निग्रह पूर्ण न थवाथी नंदिषेण जमवा माटे या नहीं अने ते सोनी पण बोध पाम्यो नहीं. वेश्या वारंवार बोलाववा लागी त्यारे नंदिषेणे कधुं के " में नव जीवने प्रतिबोध पमाड्या बे पण दशमो जीव प्रतिबोध पामतो नथी." त्यारे वेश्याए कं के. आज दशमा तमेज थश्ने बोध पामो. " एवां वेश्यानां वचन सांगली नंदिषेण मुनि फरीथी श्री महावीर स्वामी पासे गया. पढी आलोचना ले चारित्रने धारण करी परिसहोने सहन करता ते नंदिषेण मुनि काल धर्म पामी देवलोकमां गया. विष सरखा विषयो एवा सत्पुषोने पण पोताने वश करे बे तो पछी बीजाउने वश करे एमां तो शुं कहेतुं. इति नंदिषेण मुनिनी कथा समाप्ता.
66
हवे तेज जवमां सिद्धि पामनाराउने पण विषयनुं दुर्जयपएं कहे. यडुनंदनः महात्मा जिन जाता व्रतधरः चरमदेहः जनंनंदणो महप्पा, जिनाया वयर्धरो चरमंदेदो ॥
रथनेमिः राजीमत्यां रागमतिः चकार धिक् विषयाः रनेमी रामई, रायमई कोसि ' है । विसया ॥ ३२ ॥
शब्दार्थ - ( जनंदणो के० ) यादवना पुत्र एवा, तथा ( महप्पा ho ) महात्मा एटले शांत थयुं बे चित्त जेमनुं एवा, तथा ( जिणनाया के० ) जिनेश्वर एवा श्री नेमिनाथना न्हाना जाई, ( वयधरो के० ) व्रतधारी ने ( चरमदेहो के० ) चरम एटले बेल्लो बे देह जेमनो -
१०
