________________
शषिदत्तानी कथा.
थिए गदाधार ! हे कुमार ! तें जे वात मने अहिं लावतां कही हती, ते तुं हुं जुली गयो ? वली त्हारा सरखा वीर पुरुष केवल स्त्रीने माटे मरण पामवा तैयार थाय खरा ? जेने त्हारा सरखो पति ने ते तो सदा जीवतीज बे. हे राजकुमार ! मृत्यु पामेली प्रियाना संगनी वात उझन बे; परंतु जो तुं जीवतो हश्श, तो ते को ठेकाणे तने मलशे.”
राजकुमारे कडं. “ हे मुनि ! तमे पण मने बालकनी पेठे जोलवो बो के शुं ? जो मृत्यु पामेला पाठा मलता होय तो कोई दुःखी थायज नहीं.” मुनिए कडं. " हे महासत्व ! शंका न पाम्य. आ हारा धैर्यथी हारी प्रिया जीवती थशे. कारण तुं चिंतामणि रत्नसमान बु.” मुनिनां वचन सांजली प्रफुल्लित नेत्रवाला कुमारे फरीश्री पूज्यु. “ हे मुनि ! तमे तेने क्यांश दीनी जे ? अथवा सांजली ले ? जो एम थयु होय तो मने कहो.” मुनिए कयु. “ हे राजकुमार ! ज्ञानदृष्टिवाला मुनि झाने करीने सर्व जाणी शके डे; माटे हे ना! त्हारी प्रिया यम ( नियम-व्रत) ना स्थानमा रही बती सुखी जे.” राजकुमारे "ते अहिं शी रीते श्रावी शके ?” एम पूज्युं एटले मुनिए उत्तर प्राप्यो के, "हे देव ! हुं हारा च. रणने विषे श्रात्माने धारण करी ते सती स्त्रीने लावी थापीश.” स्त्रीनी श्राशाथी कुमारे मुनिने कडं, “ हे मित्र ! हवे वार शा माटे करो बो?" मुनिए कडं, "हुँ तमाएं हित करूं; तेना बदलामां तमे मने दक्षिणा शुं
आपशो ?” राजकुमारे कडं, “ तमे प्रथमथी म्हारा चित्तने तो हरण कमु , तो हवे आत्मा थापीश. कारण मित्रने अर्थे शुं श्रापी शकातुं नथी ? अर्थात सर्व थापी शकाय जे.” मुनिए हसीने कडं. "हे राजकुमार ! श्रात्मा कोश्थी आपी शकातो नथी, पण वखत श्राव्ये हुँ जे माणु तेनी ना कहेशो नहीं.” राजकुमारे ते वात कबुल करी एटले मुनि घ. रनी अंदर गया.
ते वखते कौतुक जोवा माटे अनेक लोको एकग थया हता. मागधलोको “ सती स्त्रीउँना सत्व, तप, ध्यान अने महात्म्य पृथ्वीमां जयवंता वर्ते बे." एम मधुर वाणीथी कहेता हता. हाथमां धारण करी पुष्पनी माला जेमणे एवा देवता श्राकाशमा उन्ना रही खेडु लोको जेम वर्षादनी वाट जुए तेम ऋषिदत्तानी वाट जोता हता, कुमार पण बीजा
