________________
रोहिणीनी कथा.
३३१ कडं के, “ हे देवी! श्राजे तने कामदेव प्रसन्न थयो बे; कारणके, हे सुन्नु ! नंदराजा पोते त्हारी श्छा करे ने तो तुं तेमना संगथी पवित्र एवी यौवनावस्थाने सफल कर. दूतीनां एवां वचन सांजली रोहिणी रोषथी मनमा विचार करवा लागी. “अहो ! पोताना कुलनो विचार नहिं करनारो था राजा सांकलना बंधविनाना मदोन्मत्त हाथीनीपेठे म्हारा शीलव्रतरूप वृदने उखेडी नाखशे; माटे ते ज्यांसूधीमा पोतानी धारणा न बोडे त्यांसूधीमा उपायथी तेने समजावू." एम विचार करीने सती रोहिणीए मधुर वाणीथी दूतीने कडं. “ हे सखी ! स्त्री खजावधीज सारा पुरुषोनी श्छा करे ने अने था तो राजा पोते म्हारी प्रार्थना करे
तो दूधमां साकर मख्या जेवू थयुं बे. वली राजानुं अने म्हारूं कुल निर्मल ; माटे सौजाग्यवंत राजा आजेज रात्रीनेविषे गुप्त रीते अहिं म्हारा घेर श्रावे.” ए प्रकारे प्रगट कहीने अने राजाए मोकलेली नेट लश्ने तथा पोते बीजी नेट सामी मोकलीने घणीज प्रीतिथी ते दूतीने पानी मोकली. दूतीए पण रोहिणीना समाचार कहीने राजाने आनंद पमाड्यो; जेथी तेने ते दिवस निर्गमन करवो सो वर्ष जेवो लाग्यो. पड़ी जाणे नंदराजाना हृदयधीज उत्पन्न थयेला होय नहिं शुं? एवा गाढ अंधकारथी सर्व दिशा व्याप्त थ एटले श्रृंगार धारण करीने नंदराजा फक्त एक माणसने साथे लई रोहिणीना घरे गयो. त्यां रोहिणीनी दासीउए तत्काल तेनो श्रादरसत्कार कस्यो एटले ते मनोरथनीपेठे उंचा सिंहासन पर बेगे अने दूतीनीपेठे पोतानी दृष्टिने त्रांसी रीते चारे तरफ फेरववा लाग्यो. पली पृथ्वी सामी राखी के दृष्टि जेणे एवी रोहिणी पण राजानी बागल श्रावीने उनी रही एटले दर्षनां बांसुथी व्याप्त, चकित श्रने चारेतरफ फरता एवा राजाना नेत्र मृगनासरखा नेत्रवाली ते रोहिणीने जोर जड बनी गया. पनी जेटलामा गर्वपj धारण करीने राजा रोहिणीने कां कहेवानी श्छा करे जे तेटलामां रोहिणीए सखीने आज्ञा करी के, “राजाने माटे रसोइ लावो." सखीउए पण जमवा माटे बेठेला राजानी आगल एक म्होटो थाल मूक्यो. एटले रोहिणीए जाणे पोताना गुणोथी ते थालने जरती होय नहि शुं ? एम मनोहर फलथी ते थाल जरी दीधो. श्रने पडी प्रथमयी
