________________
२६२
शीलोपदेशमाला. श्रशे. कारण मारवाडनी नूमीमा रहेनारी जमरीने कल्पवृक्षनी मंजरीनो लोग क्याथी मले?" श्रावी रीते साध्वीए प्रतिबोध करेली रु. क्मिणीए फरीथी कह्यु. “ जो एम होय तो पण म्हारे तो एमनां चरणकमलनुज शरण था." श्री वज्रखामीने विषे जे चित्तवृत्ति जेनी एवी ते रुक्मिणी वज्रलेपनी पेठे पोताना अनिलाषथी निवृत्ति पामी नहीं.
को वखते वज्रस्वामी पोताना पांचसे साधु सहित विहार करता करता पाटलीपुत्र नगरना उद्यानमा समवसस्या. ते वात सांजलीने राजा नगरवासी जनोसहित तेमना सामो गयो. परंतु सूर्यना सरखा तेजवंत अने लावण्यना समुअरूप सर्वे साधुउने समान जोश्ने दीर्घकाल सुधी विचार कस्या पली तेणे ते तपरूप धनवाला मुनिउने पूब्यु के, “थापना मध्ये वज्रखामी कोण ?” तेजेए उत्तर प्राप्यो के, "टिंटोडाना सरखा अमारा समूहमां राजहंस समान वज्रस्वामीने उलखवामां तमने शा माटे ज्रम थाय ने ? हारना सरखी था साधुनी पंक्तिमा जे महाकांतिवाला नायकनी पेठे शोजता होय तेमने तमे श्री वज्रस्वामी जाणो.” पनी समान लावण्यवाला थने ताराउंथी विंटलाएला चंनी पेठे अनेक साधुसहित दूरथी श्रावता एवा श्री वज्रस्वामीने राजाए दीग एटले तेणे अनीष्ट वस्तुने जोनारी पोतानी दृष्टिने जाणे अमृतथी पूर्ण करी होय नहिं शुं ? एम श्री वज्रस्वामीने नक्तिपूर्वक प्रणाम कस्या. पली तेमणे परिवार सहित नगरमा प्रवेश करीने धर्मदेशना थापी. पनी श्राचार्यना दांतनी ज्योत्स्ना रूप जलनी धाराथी धोइ नाख्या ने मनना मल जेमणे एवा सर्वे माणसो पोत पोताना स्थानके गया. राजाए पण अंतःपुरमा जश्ने सूरिना रूप वैजवनी प्रशंसा करी; ते उपरथी सर्वे राणी पतिनी आज्ञा लश्ने मुनिने वंदन करवा श्रावी. ते वखते श्रीवजस्वामीने जोवाने उत्साहवंत थएली रुक्मिणी पण पोताना पिता पासे श्रावीने कहेवा लागी. "हे तात ! में जेमने पति मानेला ते अहिं श्राव्या बे, माटे हवे जमरना सरखी वृत्तिवाला ते जो म्हारो पाणी ग्रहण कस्या विना जता रहेशे तो हुँ निश्चय अग्निने शरण यश्श."
पली धनशेठ, उत्तम वस्त्रालंकारोथी पोतानी पुत्रीने शणगारी तथा एक कोटी अव्य साथे लश् वज्रस्वामी पासे गयो. आचार्य पण नगर