________________
शीलोपदेशमाला. रणसंग्राममां युद्ध करीने तेने मास्यो, परंतु पोते पण घणा घा वागवाथी जर्जरित थईने घरे श्राव्यो. घणां औषधो कस्यां पण पीडा तो वधारेने वधारे थवा लागी. वट वैद्योए कह्यु के, “ जो एने कागडानुं मांस खवरावे तो घा रुका जाय.” ए उपरथी राजाए कागडाने मारी तेनुं मांस लाववानो पोताना सेवकोने हुकम कस्यो. ते सांजली कुमार वंकचूले कडं. “मने कागडानुं मांस न खावानो नियम .” राजाए कह्यु. " हे वत्स ! जो तुं जीवतो रहीश तो वारंवार नियम लेवाशे; परंतु जो मृत्यु थयुं तो श्राज देह कागडा भने कुतराउने लक्षण करवा योग्य थशे.” राजानां आवां वचन सांजली कुमार वंकचूसे तो निश्चयथीज कडं के, “ जो म्हारं जीवित जतुं होय तो जवा यो, पण हुं ते काम तो करीशज नहीं.” ..पनी राजाए पोताना सेवकोने पूज्युं के, “ एनो कोश मित्र ने ? ” सेवकोए जवाब थाप्यो के, “ हा महाराज ! शाली गाममां रहेनार जि. नदास नामनो श्रावक एनो परम मित्र .” पली राजाए तेने बोलाववा माटे पोताना सेवकने मोकल्यो; तेथी मित्रने विषे प्रीतिवालो जिनदास पण घरेथी निकट्यो. रस्तामा एक वृदनी नीचे बेसीने रुदन करती एवी बेस्त्रीउँने जोश्ने तेणे पूज्युं के, "तमे शा माटे रुदन करो हो ?" तेजेए उत्तर थाप्यो के, “ अमे सौधर्म देवलोकमां रहेनारी अने पतिविनानी देवी बीए. जो वंकचूल कागडानुं मांस लक्षण कख्या विना मृत्यु पामशे तो ते श्रमारो पति यशे; परंतु तेने कागडानुं मांस लक्षण करवाने राजाए तने बोलाव्यो . हे ना ! हवे जो ते कागडानुं मांस जक्षण करशे तो ते अमारो पति थशे नहि, तेथी श्रमे पति विना रही सकशुं नहिं थाटला माटे अमे रुदन करीए बीए. पनी "हुं तेने का. गडाना मांस भक्षणनो उपदेश नहि करूं.” एम कहीने जिनदास उ जयिनी नगरीमा जश् श्रादरथी पोताना मित्रने मल्यो. राजाए जिनदासने कह्यु. “ आने समजावीने कागडानुं मांस जक्षण कराव्य. " जिनदासे वंकचूल सामुं जोश्ने राजाने कयु. “ महाराज ! आने धर्म रूप औषध करवू योग्य , तेमां पण वार करवा जेवू नथी."
पली धर्मतत्वने जाणनारो वंकचूल श्राराधना पूर्वक साधर्मिकादिकने
