________________
नेमिनाथना नवजवनी कथा.
२०७
सेनाना घातना रुधिरथी राती य रहेली भूमिना जेवी पश्चिम दि शामां सूर्य अस्त पाम्यो. रुधिरथी प्रसन्न यएला वैतालोनी पेठे ते रणां गणमां मस्तकरहित शरीरो नाचवा लाग्या. ते दिवसे जेनी जीत थएली
एवा सर्वे यादवो जय जय शब्द करीने रणथी पाढा फस्या अने जेनो सेनापति नाश पाम्यो बे एवं जरासंधनुं सैन्य पण पातुं फरयुं बीजे दिवसे जरासंधे शिशुपालने सेनापति स्थाप्यो; तेथी तेणे हशीने कृष्णनेयुंके, " हे कृष्ण ! या गोकुल नथी, पण रणसंग्राम बे. " एवां तिरस्कारनां वचन बोलतामांज कृष्णे चक्रथी तेनुं मस्तक, कुंजार जेम दोरडी थी चाकवाउपर रहेला काचा घडाने बेदी नाखे तेम बेदी नाख्युं; तेथी क्रोध पामेला जरासंधे बलजडना दश पुत्रने मारी नाख्या एटले बलन पण तेना ठावीश पुत्रने माझ्या अने कृष्णे पण तेना एक सारा पुत्रने मास्यो पढी पुत्रना नाशथी क्रोध पामेला जरासंधे बलजड़ने एक गदा मारी; तेथी ते रुधिरने वमतो बतो पृथ्वी उपर पढ्यो
ने कृष्णने पण अनेक बाणोथी जेम वादलां सूर्यने ढांकी दे तेम ढांकी दीधो. पी ग्लानी पामेली यादवनी सेनाने जोइने मातली सारथीए नेमिनाथने कथं के, " हे खामिन्! तमारा वे हाथ सर्व जगतनुं रक्षण करवाने समर्थ बे, माटे श्रा निर्दयपणाथी यादवनी सेना ने मारनार जरासंध तमारे उपेक्षा करवा योग्य नथी. जो के तमारे कोइ स्वपर नथी, तो पण ा यादवकुलनो उद्धार करो. कारण के जु सूर्य पोयणीने संकोच करतो बतो पोताना बंधुरूप कमलना वनने शुं प्रकाश नथी करतो ? माटे या शत्रुर्जने बल देखाडवा माटे शस्त्र ग्रहण करीने यादवकुलनो उद्धार करो.” एवां मातलीनां वचन सांजली नेमिनाथे हाथमां धनुष लइ वर्षादनी धारानी पेठे अनेक बाणो बोड्यां ने वीर पुरुषोना मुकुटोने कापी नाखी तथा माथार्जुने मुंमी नाखी जोतां जोतां लाखो माणसोने विलक्षपणाने पमाड्या, के जेथी जरासंधनी सेनारूप समुद्र यादवनी सेनारूप खामामां बूमी गयो. एथी योगीश्वर ने मिनाथनुं महात्म्य प्रकाश पाम्युं पढी नेमिनाथे करेला उपचारथी स्वस्थ थयेला बल शत्रुर्जनी सेनाने मदोन्मत्त हाथी जेम वृक्षोने फेंकी नाखे तेम फेंकी नाखी. पोतानी सेनाने नाश पामेली जोश्ने कालना सरखा