Book Title: Punarvatar Author(s): Sushil Publisher: Jain KaryalayPage 86
________________ ડાં જીવનચિ : ૯૧ : નહતી. વગર પૂછયે એક પાઈ પણ ન લે અને ભૂલેચૂકે કઈ દોષ થઈ જાય તે એટલો બધો પશ્ચાત્તાપ થાય કે એના મોં ઉપર આંસુની ધાર વહ્યા જ કરે. કેઈ કામ પોતાનાથી ન થાય એવી ખોટી શરમ પણ એને નહતી. એ સદગૃહસ્થને ત્યાં કોઈ અજાણ્યા ભાઈ આવી ચડે તો એમને એમ જ લાગે કે શેઠના આ પુત્ર હશે. પણ જે કઈ આ અનાથ બાળકને પૂછે કે તમે કોણ છો તે તે પિતાને અનાથ તરીકે જ ઓળખાવે અને શેઠની મહેરબાનીથી જ પોતે આવી સારી સ્થિતિએ પહોંચે છે એવું કબૂલવામાં એને સંકેચ ન થાય. શેઠશેઠાણીને એ પિતાના માબાપ સમજતા. એમને રાજારાણી સમજીને એમનાથી હમેશાં ડરતા રહે. દેવ-દેવી માનીને એમની પાસે પિતાના અપરાધ કબૂલ. અભિમાન અને અહંકારને તે એનામાં છાંટ પણ નહતો. કઈ પણ પ્રકારની સેવા-ચાકરી ઉઠાવવા તે તૈયાર રહે. વિલાથની જેમ નવી વાત શીખવા ઉમંગ ધરાવતો. આવા સગુણોને લીધે એને વગરમાગ્યે જઈએ તે કરતાં પણ વધુ મળી જતું. કમનસીબે શેઠ-શેઠાણું ઈન્ફલ્યુએંઝામાં ગુજરી ગયાં. અનાથ બાળક એકલો પડી ગયો. હવે કયાં જવું? શું કરવું ? બાળકની નજર આગળ અંધકાર વીંટાઈ વળે. નેકરી કરવી-કયાં શોધવી એ એક મહામૂંઝવણ થઈ પડી. શેઠશેઠાણીનાં સગાં-વહાલાંઓ શેઠની મીલ્કતને કબજે લઈ આ છોકરાને કાઢી મૂકવાની પેરવીમાં હતા. એટલામાં એક વકીલ આવ્યો. એણે સ્વર્ગસ્થ શેઠનું વસીયતનામું સૌને બતાવ્યું. એ વસીયતનામા પ્રમાણે શેઠ-શેઠાણીએ પિતાની તમામ મીક્ત આ બાળકને નામે ચડાવી દીધી હતી. અનાથ બાળકને જીવતાં આવડતું હતું. કુદરતે એની કળાને એને પૂરેપૂરો બદલો વાળી આપે.Page Navigation
1 ... 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150 151 152 153 154 155 156 157 158 159 160 161 162 163 164 165 166