Punarvatar

Author(s): Sushil
Publisher: Jain Karyalay

Page 86

ડાં જીવનચિ
: ૯૧ :
નહતી. વગર પૂછયે એક પાઈ પણ ન લે અને ભૂલેચૂકે કઈ દોષ થઈ જાય તે એટલો બધો પશ્ચાત્તાપ થાય કે એના મોં ઉપર આંસુની ધાર વહ્યા જ કરે. કેઈ કામ પોતાનાથી ન થાય એવી ખોટી શરમ પણ એને નહતી.
એ સદગૃહસ્થને ત્યાં કોઈ અજાણ્યા ભાઈ આવી ચડે તો એમને એમ જ લાગે કે શેઠના આ પુત્ર હશે. પણ જે કઈ આ અનાથ બાળકને પૂછે કે તમે કોણ છો તે તે પિતાને અનાથ તરીકે જ ઓળખાવે અને શેઠની મહેરબાનીથી જ પોતે આવી સારી સ્થિતિએ પહોંચે છે એવું કબૂલવામાં એને સંકેચ ન થાય.
શેઠશેઠાણીને એ પિતાના માબાપ સમજતા. એમને રાજારાણી સમજીને એમનાથી હમેશાં ડરતા રહે. દેવ-દેવી માનીને એમની પાસે પિતાના અપરાધ કબૂલ. અભિમાન અને અહંકારને તે એનામાં છાંટ પણ નહતો. કઈ પણ પ્રકારની સેવા-ચાકરી ઉઠાવવા તે તૈયાર રહે. વિલાથની જેમ નવી વાત શીખવા ઉમંગ ધરાવતો.
આવા સગુણોને લીધે એને વગરમાગ્યે જઈએ તે કરતાં પણ વધુ મળી જતું.
કમનસીબે શેઠ-શેઠાણું ઈન્ફલ્યુએંઝામાં ગુજરી ગયાં. અનાથ બાળક એકલો પડી ગયો. હવે કયાં જવું? શું કરવું ? બાળકની નજર આગળ અંધકાર વીંટાઈ વળે. નેકરી કરવી-કયાં શોધવી એ એક મહામૂંઝવણ થઈ પડી.
શેઠશેઠાણીનાં સગાં-વહાલાંઓ શેઠની મીલ્કતને કબજે લઈ આ છોકરાને કાઢી મૂકવાની પેરવીમાં હતા. એટલામાં એક વકીલ આવ્યો. એણે સ્વર્ગસ્થ શેઠનું વસીયતનામું સૌને બતાવ્યું. એ વસીયતનામા પ્રમાણે શેઠ-શેઠાણીએ પિતાની તમામ મીક્ત આ બાળકને નામે ચડાવી દીધી હતી. અનાથ બાળકને જીવતાં આવડતું હતું. કુદરતે એની કળાને એને પૂરેપૂરો બદલો વાળી આપે.