________________
મગધરાજની મુદ્રિકા
: ૧૫૧ :
પણ કરી. પરંતુ એ પછી અચાનક બીજું કોઈ કામ આવી પડ'વાથી મહારાજા બીજી વાતે વળગ્યા અને વીંટીની વાત સાવ ભૂલાઈ ગઈ. સૂર્યમિત્રને ઘેર આવ્યા પછી એક-બે વાર વીંટી પાછી આપવી રહી ગએલી તેનું સ્મરણ થઈ આવેલું પણ કાલે દરબાર ભરાશે ત્યારે રૂબરૂમાં આપી દઈશ એમ નક્કી કરી રાખેલું. એ પછી વીંટી તે આંગળીમાં ને આંગળીમાં જ હતી, પણ બીજે દિવસે બપોરે જ્યારે રાજસભામાં જવાનો વખત થયો અને હાથ સામે જોયું ત્યારે ત્યાં વીંટી ન મળે! હવે મહારાજા પિતાની પ્રિય મુદ્રિકા માગે અને સૂર્યમિત્ર પાછી ન આપી શકે તો તેનું શું પરિણામ આવે? મહારાજા માફ કરે કે ત્યાંથી સીધે શૂળીએ જ ચડાવી દે ? સૂર્યમિત્રના જીવનમાં એક મોટું કાળું ધાબું કાયમને માટે પડી જાય એ તો જૂદું જ,
ઘરનાં બધાં માણસો ઉદ્વિગ્ન છે. ચારે કેર માણસો વીંટી શોધવા મંડી પડ્યા છે. પણ વીંટીને પત્તો નથી મળતા. ઘણું યે સંભારી જોયું-જ્યાં જ્યાં એ ગયે હતે-ઊભો હત-બેઠો હતો ત્યાં ત્યાં વીંટીની શોધખોળ કરી. પણ હાથ ન આવી.
સાક્ષાત ભય કરતાં ભયની કલ્પના ઘણી વિકરાળ હોય છે. મહારાજા કદાચ સૂર્યમિત્રની વાત સાંભળીને એની ઉપર પડદો નાખી દે અથવા તે કંઈક દગો છે એમ માની સજા પણ કરે અથવા તે સૂર્યમિત્રને સદાને માટે ત્યાગ કરેઃ આવું કંઈક બને. પણ ભય એ સંભવિતતામાં એવા કાબરચિતરે રંગો પૂરે છે કે સુશો અને વીરે પણ એવે ટાણે મૂઢ જેવા બની જાય છે. સૂર્યમિત્રની પણ આજે એવી જ સ્થિતિ હતી.
આખો દિવસ ચિંતામાં વ્યતીત કર્યો. ચિંતાને લીધે ખાવું-પીવું તે ભાવે જ શી રીતે ? માથું પણ ચડયું હતું.
કંઈક સ્વસ્થ બનવા સૂર્યમિત્ર સાંઝે પિતાના મહેલની અગાસી ઉપર ગયે. આસપાસના વૃક્ષો અને કુદરતના ખેાળે કલ્લોલતા પક્ષીઓ
