________________
મગધરાજની સુદ્ધિકા
: ૧૫૫ :
મળી ગઇ. ચિંતા માત્ર શમી ગઇ. ચિતાના સ્થાને એક આશ્ચય વિરાટ સ્વરૂપ ધરી રહ્યુંઃ “ શ્રમણ આ બધું કેવી રીતે જાણી શક્યા ? એ વિદ્યા મને ન મળે ? ''
વીંટી જડયા પછી પણ સૂર્યમિત્ર સુખી નથી. વીંટી નહેાતી જડી ત્યાં સુધી એની જ ચિંતા-એનુ જ રટણ હતું': હવે પેલી તપસ્વીની વિદ્યા મેળવવાની ઝંખના જાગી છે. સૂતા-બેસતા એને એક જ વિચાર આવે છે કે મુનિજી એ વિદ્યા મને ન શીખવે? એલી એ વિદ્યા મને મળે તે! હું લોકેાના કેટલા ઉપકાર કરી શકું? મુનિજીને એ શા કામની છે ? એમના કરતાં હું એને વધારે સારા ઉપયાગ કરી શકું' એવી સ્થિતિમાં છું-વસ્તુતઃ સંસારીઓને માટે જ એ હાવી જોઇએ. મુનિજી મને ન શીખવે? એમની પાસેથી મારે વિદ્યા ઝુંટવી લેવી નથી. એક દીવાની મદદથી ખીજો દીવા પેટાય તેમ એમની વિદ્યા તા એમની પાસે જ રહેશે—હુ મારા દીવે! મારી જાતે સળગાવી લઈશ. એથી મુનિજીને કષ્ટ ખેાટ નથી આવવાની અને વસ્તુતઃ સંસારત્યાગીને એવી કાઈ ખાટ સંભવતી જ નથી. પેાતાને એ વિદ્યા મળે તેા કેટલી પ્રતિષ્ઠા વધે એવા શેખચલીના તર ંગે સૂ`મિત્ર ચડી ગયા. વીંટી ખેાવાયેલી હતી ત્યારે એ જેટલેા સંતપ્ત હતા, જેટલા દુઃખી હતા તે કરતાં પણ વધુ સ ંતાપે– વધુ દુ:ખે પાતે ધેરાએલા હોય એમ એને લાગવા માંડયું. સ'સારની સમૃદ્ધિ અને તુચ્છ લાગવા માંડી. કાઇપણ ભોગે મુનિજી પાસેની વિદ્યા મળે તે। જ ચેન પડે એવી તાલાવેલી જાગી પડી.
(૩)
પહેલાં તે। સુનિજી પાસે જતાં એને સંકોચ લાગતા તેપુરાહિત તરીકેની મર્યાદામાં મટુ ભંગાણ પડશે-પેાતાનું નાક કપાશે એવી ખીક લાગતી હતી. પણ વિદ્યાની આશાએ એ ખીક અને પ્રતિષ્ઠાના ભૂતને પણ એણે નાવી દીધું છે. ભરપૂર આશાએ તે મુનિજી પાસે પહેાંચ્યા. આજે એનામાં ઉપરની દીપ્તિ અને
