________________
: ૧૫ર :
મગધરાજની મુહિક જોવાથી ચિંતા થોડી ભૂલાશે અને થોડી વસ્થતા મળવાથી સ્મૃતિશક્તિ તાજી થશે અને કદાચ વીંટી કયાં મૂકાઈ છે તે યાદ આવશે, એવી આશાએ તે પ્રાસાદની અગાસીમાં આવીને ઊભો. '
અહીં પણ એના એ જ વિચારો અંતરને ફેલી રહ્યાઃ “વાંક કબૂલ કરી લે અને જે દંડ અથવા સજા કરે તે સહી લેવી અથવા તો એ વીટી કરતાં પણ બે-ચાર ગણી વધુ કીમત આપવી પડે તો એટલી કીમત આપીને એવી જ બીજી વીંટી તૈયાર કરાવી, મહારાજાને સુપ્રત કરી દેવી.”
એટલામાં પિતાના મકાન પાસેથી લોકેનું એક મોટું ટોળું ઉદ્યાન તરફ જતું એણે જોયું. એ ટોળું થોડું દૂર ગયું એટલામાં બીજું ટોળું એ જ દિશામાં જતું જણાયું ! પછી થોડીવારે તો જાણે ગામ આખું ઉદ્યાન તરફ જવાને ઉલટયું હોય તેમ લોકોનાં ટોળેટોળાં એક જ દિશામાં ધસમસતા પૂરની જેમ જતા એણે જોયાં. એમાં સ્ત્રી-પુરુષ-બાળકો-યુવાન-વૃદ્ધો તથા શેઠે અને રંક મજૂર પણ હતા. - સૂર્યમિત્રની વીંટીની ચિંતાએ ઘડીભર વિદાયગીરી લીધી. એને થયુંઃ “ક્યાં જતા હશે આ લોકે? શા માટે જતા હશે?”
- રાજગૃહ વૈભવી શહેર હતું. કુતૂહળી માણસોની અહીં ખોટ નહેતી. નગરનિવાસીઓ જેટલા ઉત્સવપ્રિય હતા તેટલા જ ધર્મપરાયણ પણ હતા. આજે કેઈ ઉત્સવ હશે એમ સૂર્યમિત્રને લાગ્યું.
તપાસ કરતાં કેાઈ પરમ તપસ્વી શ્રમણ રાજગૃહના ઉદ્યાનમાં પધાર્યા હોય એમ જાણવા મળ્યું. આ શ્રમણે સમર્થ ત્યાગીએ હોય છે–સંસાર–જીવનના તારણહાર હોય છે એમ તે સૂર્યમિત્ર પિતે પણ જાણતો હતો. રાજગૃહ શ્રમણતપસ્વીઓના પ્રતાપે આર્યાવર્તામાં એક પુણ્યધામ બન્યું હતું. મહારાજા પિતે અને બીજા અઢળક સંપત્તિના સ્વામી એવા શ્રેષ્ઠીવરે એ શ્રમણના ચર
