________________
: ૧૪૬
સુષ
રીતે સમરાંગણમાં ધૂમે તેજ પ્રમાણે એ તારવી સાધુધર્મ અને ચારિત્રનું ખડગ હાથમાં ધારણ કરી દૂર દૂરના અરોમાં ફરી વળ્યો હતો. અનુરાગી શિષ્પોની મહાસેના એમના એક વચન અર્થે પિતાનું સર્વસ્વ અર્પવા તૈયાર થઈ રહેતીઃ ભારતવર્ષને અનેક સ્થાનોમાં એમનાં જ ઉપદેશથી આશ્રમો અને વિહારે અસ્તિત્વમાં આવ્યા હતા.
પછી જ્યારે તપસ્વી વૃદ્ધ બન્યા અને બીજા કેઇના ટેકા વિના ઝુંપડીની બહાર નીકળવાનું અશક્ય બન્યું ત્યારે તેમણે પિતાના તમામ અનુરાગીઓ, શિષ્ય વગેરેને કહેવરાવ્યું કે તમારી શક્તિના પ્રમાણમાં સોના, રૂપા, ત્રાંબા જેવી ધાતુઓ છેલી ગુરુદક્ષિણારૂપે અહીં આશ્રમમાં મોકલી આપે.
ગુરુની આજ્ઞા થતાં જ દૂર દૂરના પદેશોમાંથી સોનારૂપાની એક રેલ આશ્રમ તરફ ધસી આવી. જે તપસ્વીએ, પોતાની ખાતર આજ સુધીમાં રાતી પાઈ પણ નહતી માગી, જેમણે માનવહિત અર્થે જ પિતાનું લાંબું આયુષ ખર્યું હતું તેમની આજ્ઞા થતાં એમના અનુયાયીઓ શું ન કરે ? ઉત્તર હિંદમાંથી અને પંજાબમાંથી, નેપાલમાંથી તેમ જ દક્ષિણના સિંહલદ્વીપ, જાવા, સુમાત્રા અને ચીન–જાપાન જેવા દરિયાપારના મુલડોમાંથી પુષ્કળ કીમતી ધાતુઓને એક હેટ ગંજ ખડે થઈ ગયે.
તપસ્વીએ એક મોટી ભઠ્ઠી તૈયાર કરાવી ધાતુઓ ગાળવાનું શરુ કર્યું. ભક્તોએ પ્રેમપૂર્વક મેકલેલી ભેટમાંથી તપસ્વીએ જાતે એક વિરાટ સુધષા ઘંટ ઢાળવાની પ્રક્રિયા આદરી.
જે દિવસે સઘળી ધાતુઓને રસ તૈયાર થયો અને આગળથી તયાર રાખેલા બીબામાં રસ ઢાળવાની છેલ્લી ક્રિયા કરવાની હતી તે દિવસે વૃદ્ધ તપસ્વીએ પિતાના સંખ્યાબંધ શિષ્યોની હાજરીમાં એક સુંદર પ્રવચન આપી, દિવસે થયાં ધીક્ત આ ભઠ્ઠીમાં પિતાની જાતને હેમી દીધીઃ પ્રસન્ન વદને, માનવહિતની પ્રાર્થનાના છેલ્લા મંત્ર ઉચ્ચારતાં એમણે પોતાની નિરુપયોગી બનેલી કાયાને છેલ્લો
