________________
२१४ जाय जवरूप समुद्रमां अनंतां दुःख पांमे एटले दुःखनो ते समुद्र केहवो । पार नहीं ॥५॥ ___ हिंमंति नवसमुद्दे। अणंत दुकाई पावंता॥५॥ हे जीव नही पादरीस इंद्र वीषय जीवने वीजलीना तेज समा जाल समान चपल एहवा। न॥
मा इंदजाल चवला। विसया जीवाण विऊ तेअसमा॥ क्षीण वा अल्पकालमां दिवेला ते कारण माटे ते वीषयथी स्यो थोमा कालमां नास पांमे । नीश्चे प्रतीबंध करे ॥६॥
खणदिश खणनन। ता तेसं कोहु पमिबयो ॥६॥ सत्रू वीष पीसाच। वैताल हुतनुग् वा अग्नि पण बलेलो॥
सत्तू विसं पिसान। वेत्रालो हुअवहो व पऊलिन॥ ते सत्रुादे न करी सके ते जे कोपेलो। करे राग आदे देहने वीषे ७७
तं न कुण जे कुवित्रा। कुणंति रागाश्णो देहे॥७॥ जे जीव रागादिकने वस वस थया ते जीव समस्त दुःख ला थया तो।
खने समीपे ने ॥ ___ जो रागाईण वसे। वसंमि सो सयल दुकलखाणं ॥ जे जीवने वस रागादि थया। तेह जीवने वसथाय सघलांसुरखा
जस्स वसे रागाई। तस्स वसे सयल सुकाइं॥GGI नीःकेवल दुःख निर्मित वा पमयो संसाररूप समुद्रमां जीव ॥ नीपजावीने। __ केवल दुह निम्मविए। पमिन संसार सायरे जीवो॥ जे अनुनवे वा नोगवे कले ते दुःखनु कर्म आश्रवज हेतु वा स।
कारण सर्व जाणवु ॥७॥ जं अणुहवई किलेसं । तं प्रास्सव हेननं सव्वंगपणा
-