________________
પદ્મપરાગ
માણસાઈ, દયા કે ભક્તિને તે કઈ જાણે જ નહીં! વગર -વાંકે માર મારે અને વગર કારણે હેરાન કરે !
. કેઈ કે ભગવાનને કૂતરા કરડાવ્યા, તો કેઈએ માર મારીને હાંકી કાઢયા. ખાવાનું પણ ક્યારેક લૂખું સૂકું મળી રહે તે બહુ સમજવું. ભગવાનના શરીરમાંથી માંસ કાપી લેતાં પણ એમને આંચકે ન લાગતું. એમના ઉપર ધૂળ ઉડાડવી, એમને નીચે પાડી દેવા એ તે એમને મન રમતવાત !
પણ ભગવાન તે એ બધું સમજીને જ ત્યાં ગયા હતા. એ જાણે મનને કહેતાઃ સામે મોંએ ચાલીને આ કષ્ટો માંગી લીધાં છે, પછી પાછા હઠવાનું કે દુઃખ લગાડવાનું કેવું? . એમને મન આવાં બધાં કષ્ટો તે અંતરની અહિંસાની કસોટીરૂપ હતાં. સુખમાં તે બધાય અહિંસક રહે, પણ અસહ્ય વેદના વચ્ચે, વેદના આપનાર ઉપર પૂર્ણ અહિંસક ભાવ રહે તો જ અહિંસાની ખરી પરીક્ષા થાય અને આત્માનો સાક્ષાત્કાર થાય.
એટલે ભગવાનને તે કન્ટેના વલણથી કાયાનું જેમ વધારે મંથન થતું તેમ આત્મશુદ્ધિને અમૃતપિ વધારે -નજીક આવતે લાગત. . ભગવાનને મન તે દુઃખ એ સુખની ખાણ જ હતી.
ક્રોધનાં કડવાં ફળ . એક વાર ભગવાન વૈશાલીમાં સમેસર્યા.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
