________________
વનમાનવને સ્નેહસંતુ અને વિચિત્ર રહેણીકરણીનાં મૂળ ન સમજાતાં.
કેઈક તે મજાકમાં એમ પણ કહેતું કે આ તે આંબાની ડાળે બાવળિયું ઊગ્યું !
આવો હતો વલ્કલચીરી!
પણ એને દુનિયાની વાતોની કે પિતાના ઉપહાસની કશી અસર ન થતી; એને એની કશી ખેવના જ ન હતી.
જેમ ભૂત-પ્રેત કે મંત્ર-તંત્રની વાત માનવીના અંતરને કામણ કરી જાય છે, તેમ જે કઈ વટેમાર્ગુ એ તાપસ આશ્રમમાં જતા તે વલ્કલચીરીની ચિત્રવિચિત્ર વાતે પિતાની સાથે લઈ જતા.
વલ્કલચીરી જાણે કેઈ અદ્દભુત વાર્તાનું અદ્ભુત પાત્ર બની ગયે !
બાળ રાજા પ્રસન્નચંદ્ર હવે મોટા થયા હતા અને પિતનપુરનું રાજ્ય સારી રીતે સંભાળતા હતા.
સુખી અંતઃપુર અને ધમ અંતઃકરણઃ રાજવીના સંસારવ્યવહારને રથ આ બે પૈડાં ઉપર સુખપૂર્વક ચાલ્યા જતે હતે.
ક્યારેક વલ્કલચીરીની વાત વહેતી વહેતી રાજા પ્રસન્નચંદ્રના કાને પહોંચી ગઈ.
લેકે તે કેવી કેવી વાતે લાવતા હતા ! કઈ એને જંગલી કહેતું, કેઈ જનાવર કહેતું, તો વળી કઈ એને નરપશુ કહીને બિરદાવતું ! સાંભળનારા હેરત પામી જતા !
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
