________________
પદ્મપરાગ
પણ એ આનંદ ઝાઝો વખત ન ટક્યો.
વરદત્ત જેમ જેમ મોટો થતો ગયો તેમ તેમ સૌને લાગતું ગયું કે એનામાં બુદ્ધિની સાવ ખામી છે.
જરાક વધુ મોટો થયે અને સૌને ખાતરી થઈ કે આ તે સાવ જડભરત! અકલ અને હોંશિયારીને તે એનામાં છાંટોય ન મળે. ઉંમર વધી પણ અકકલ ન વધી તે ન જ વધી !
કાયા કેવી રૂડી-રૂપાળી, છતાં બુદ્ધિ કેવી બૂડી ! વાહ રે કર્મરાજા !
બિચારાં રાજા-રાણીની ચિંતાને પાર ન રહ્યો. એમને થતું : આ અકલહીન કુમાર પિતાના કુળને કેવુંક અજવાળશે અને રાજપાટ કેવી રીતે સાચવશે ?
કુંવર આઠ વર્ષનો થયે અને એને વિદ્વાન અને નિપુણ ગુરુની પાસે ભણવા મોકલ્યા. રાજકુમારના ગુરુમાં તે શી ખામી હોય ?
ગુરુ તે એવા જ્ઞાની કે સાક્ષાત્ બ્રહસ્પતિને જ અવતાર ! અક્કલનાં તાળાં એ પળવારમાં ઉઘાડી દે અને જ્ઞાનની પાંખો આપે. એના ચેલા તે જાણે આભમાં ઊડવા માંડે !
પણ બિચારે વરદત્તને તે અક્કલ જ નહીં, એમાં બિચારા ગુરુ શું કરે? ગુરુ ભણાવી ભણાવીને થાકી જાય, અને ચેલે પણ ગોખી ગોખીને કાયર થઈ જાય, પણ મૂળમાં બુદ્ધિ જ બંડી, એમાં કેઈ શું કરે? હેઠની વિદ્યા
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
