________________
લેકભાષાને જય
જોરથી બોલીને પિતાનો પાઠ યાદ કરવા લાગ્યા. પણ ત્યાં તે પેલા મુનિઓએ ફરી ફશ્ચિાદ કરી : “આ તે કેવો ઘોંઘાટ—કાન ફાડી નાખે એ!”
અને એક જણે તે કટાક્ષ કરતાં એમ પણ કહ્યું મુકુંદ મુનિ તે મોટા વિદ્વાન બનવાના છે ! એવા મોટા વિદ્વાન કે કેઈનાથી પાછા ન પડે! અને જે ને, છેડા વખતમાં તે એ એવા જબરા પંડિત થઈ જશે કે પિતાની પંડિતાઈના જોરે સાંબેલા ઉપર ફૂલ ઉગાડશે !”
આ શબ્દ મુકુંદ મુનિના કાને પડ્યા અને એમના અંતરને જબરે આઘાત લાગે, પણ એ કંઈ ન બોલ્યા. હવે તે એ બેલી બગાડવા કરતાં કરી બતાવવામાં જ માનતા હતા.
એ તે દિવસ અને રાત માતા શારદાની ઉપાસનામાં લાગી ગયા. એ ઉપાસના પણ કેવી ? જાણે તલવારની ધાર ઉપર ચાલવાનું હોય એવી–સદા જાગતા ને જાગતા !
એ ઉપાસનાએ માતા સરસ્વતીનું હૈયું પિગળાવી દીધું અને એ માતાએ પોતાના આ ભુલાયેલા પુત્રને હૈયાસરસ ચાંપી દીધે, અને વરદાન આપ્યું : “વત્સ! તું સર્વ વિદ્યામાં પારંગત થઈશ ! તારી વાદવિવાદ કરવાની કળાને કઈ પહોંચી નહીં શકે. તું મહાવાદી–મોટો વાદવિવાદ કરનારેબનીને સદા વિજયી થઈશ! વિદ્યામાં અને વાદમાં તને કઈ પાછો પાડી નહીં શકે.”
અને એક દિવસ એ આવ્યું કે જેનારા જોઈ રહ્યા
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
