________________
: ૩૪ : મહર્ષિ કુરગંડુ
પ્રભુ, ખરેખર, ભયંકર સંસાર શિકારિના વિચરવા લાગ્યા, પરંતુ હાય ! કમની કૂર શિકાર બનતાં મને ચેતાવી મૂકે, નહિતર તે સત્તા કોના પર નથી સ્થપાઈ ? પૃથ્વી પરને શિકારીના સકંજામાંથી ક્યાં મુક્તિની આશા એકે એક જીવ તેની કારમી ગુલામી ઉઠાવી શખવી!
રહ્યો છે. લલિતાંગ મુનિ પણ સુધા વેદનિય : “કુમાર, માનવ જીવન વિષય-કષાયના નામના કમને વિપાક ભેગવતા, દરરોજ એક તોફાનમાં તે ફના નથી થતું ને! યુવાની ઘડો કૂર (ચોખા) નો લાવી તેને નિરસ ભાવે અનંત સંસાવધક વિષયની પુષ્ટિમાતે વાપરતા ને તે લલિતાંગ મુનિમાંથી ફરગંડુ બરબાદ નથી થતું ને?
મુનિ બન્યા. “પ્રભુ! ” લલીતાંગના ગળે ડૂચ ભરાયે. ' ઉપશમ રસથી ભરપૂર તે પ્રશાંત મુનિ , “ભેગ અને વિલાસમય જીવન આજ- વત્માને નિંદવામાં કંઈ કચાશ નહોતા રાખતા. દિન સુધી હતું. યૌવનનો કાળ એટલે વિષય- વર્ષના ૩૬૫ દિવસ લાગલગાટ આરોગતા જોઈ વાસનાના સુખના આસ્વાદે લેવાનો અણમોલ કદાચ કઈને સામાન્યતઃ ઘણું આવે પણ સમય છે “એમજ માની માનવ જીવનને બર- સુશીલ પુરુષે કરૂણભરી દષ્ટિથી વિચારે, મુનિ બાદીના ખડક સાથે અફાળી રહ્યો હતો. ” કમના ભારથી કચડાય છે ! વિરાગ બનેલે લલિતાંગકુમાર ગત જીવનને ધિક્કારતો પ્રાયશ્ચિતના પિયુષમાં પખાળી રહ્યા. વર્ષો પછી આવી લાગ્યો. અષાઢી મેઘનાં
આગમાન થઈ ચૂક્યાં. મુનિ પણ નગરના આજે લલિતાંગ રાજભવના વિલાસી ઉદ્યાનમાં ચાતુર્માસ માટે આવી ગયા.ચોમાસાના જીવનથી હટી સાધુ જીવનની ત્યાગમય પગદંડી- ચાર મહિના એટલે ! અનાદિની સંજ્ઞાઓને એ આવી ઉભે. સમગ્ર વૈભવી જીવનને સંકેલી તેડવાને, વેશ્યાઓને કચરવાનો અને મેહ માયા ને મમતાના તીવ્ર પાશોને છેદી, દેવાધિ અને અજ્ઞાનને હટાવાનો સુઅવસર ! પરંતુ દેવ શ્રી જિનેશ્વર પરમાત્માઓએ આદરેલા ને કૂરગડુ મુનિ આવા કલ્યાણ દિવસોમાં પણ પ્રરૂપેલા એવા એ સ યમ જીવનને તે દીપાવી રહ્યો. સુધા વેદનિયના ઉદયથી બચ્યા નહિ, ધમ
હતી તેને પણ ઉમંગ ભરી કોડીલી અનુષ્ઠાનમાં દિવસે પર દિવસે પસાર થવા અંગનાઓ. વિલાસની સપૂણ સાગ્રી ને લાગ્યા. ત્યાં પયુષણ મહા પર્વના આગમન યુવાની સાથે રૂપ ને સ્વાતંત્ર્ય પૂર્ણ પણે વિકટ પણ થઈ ગયાં. ઉપાશ્રયો અને મંદિરે સેલાં. પરંતુ, નહિ ! એ સર્વ આત્માના શાસનની પ્રભાવનાનાં કેન્દ્ર બની ગયાં. બજાર, વિનાશક કાતીલ શસ્ત્ર છે ! પુણ્યપ્રકૃતિની શેરી અને જાહેર રસ્તાઓ પણ જાણે આ મહા બરબાદીથી મળેલી અધિ-સિધ્ધિ આત્માના પર્વનાં પ્રેમ-ભીનાં સ્વાગત ન કરતાં હોય ! તેમ ઘરની નથી. જડના ખેલ જડને સેંપીદે ! તારે વજા-પતાકાને તેરણોથી શણગારાઈ ગયા, શુદ્ધ આત્માને કંઈ લાગે વળગે નહિ. લલિતાંગ અપૂર્વ ભકિત રંગમાં માનવ સમુહ ઉલટાતો મુનિ ગુરૂની નિશ્રામાં જગતના કલ્યાણ અથે હતા, દિવસો પર દિવસો વીત્યા ને ત્યાં તો ને સ્વાત્માની ઉરચ ને માટે પૃથ્વી પર સંવત્સરીનો મહાપર્વ દિવસ આવી લાગ્યું.
