________________
နန်န ၀၉၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀ ભારને ધારણ કરતાં નાળિયેરે જીવનના અંત સુધી મનુષ્યોને અમૃત જેવું પાછું આપે છે, સજ્જન પુરુષે ઉપકારને ભૂલતા નથી.
અહંદુદાસ શ્રેષ્ઠી આગળ કહે છે – હવે રાત્રી દૂર થવાથી ગુણોનાં ઉદયને પામેલાં રાજા પ્રસેનજિતે પ્રત્યક્ષ મારા પિતાને ઘરે આવીને આ રીતે સ્તુતિ કરી. હે શ્રેષ્ઠી ! આ પૃથ્વી પીઠ ઉપર ધન્ય જનેમાં તું જ શ્રેષ્ઠ છે કે જે તારી મતિ નાં ઉપકારને માટે રમે છે. કહ્યું છે કે,
જે સ્વાર્થને ત્યાગ કરીને પણ પરાર્થ કરનારાં છે, તેઓ સાજને છે. જેમાં સ્વાર્થ અને પરાર્થે કરવામાં તત્પર છે તે મધ્યમ છે. જે સ્વાર્થથી પરહિતને હણે છે તેઓ નરરાક્ષસે છે. અને જેઓ નિરર્થક પરહિતને હણે છે તેઓ કેણ છે ? તે હું જાણતા નથી.
અથવા ઉન્નત ચિત્તવાળા જીવે આ રીતના સ્વભાવવાળા હોય છે. જે બીજાની દયાની ઈચ્છાથી પિતાનાં દુ:ખને પણ સુખ રૂપ માને છે
અને હિત કરનાર સજજનો અન્યને માટે શું શું નથી કરતાં ? પૃથ્વીને ઓળંગે છે, સમુદ્રમાં પ્રવેશે છે અને પાણીના ભારને વહન
કરે છે.
શ્રાવકોમાં મુખ્ય એવાં તારાથી જ આ નગર પવિત્ર છે. અને તારે સંગ પુણ્યના અનુભાવથીજ થાય છે. જનશાસન, સજ્જનો સાથે સંગ. સુગુરુની સેવા અને કાળે સુપાત્રદાન પરમપુણ્યથી પ્રાપ્ત થાય છે.
ત્યારે મસ્તક નમાવતા શ્રેષ્ઠીએ રાજાને કહ્યું હે દેવ ! ધર્મના પ્રભાવે શું શું કલ્યાણ નથી થતું ? સર્પ સુવર્ણમાળા થાય છે તે તલવાર ફુલમાળા બને છે, વિષ પણ સૌષધ બને છે, શત્રુ પણ પ્રેમ ધારણ કરે છે અને દેવે પણ પ્રસન્ન મનવાળા થાય છે, અથવા તે વધુ શું કહેવું ? જેનો ધર્મ છે તેને તે આકાશ પણ રત્નોથી વરસે (તેના પર આકાશમાંથી રત્નોનો વરસાદ વરસે છે)
તેટલામાં પ્રતિભાવ નપાલકે બંને હાથથી અંજલિ રેડીને નમસ્કાર કરીને રાજાને આ રીતે કહ્યું. હે દેવ! ધ્યાનથી જેઓએ
[ ૬૫
