________________
૧૨થાય છ
'જwથક
અને મોક્ષની તીવ્ર ઈચ્છાવાળે તે મુનિ પ્રાયઃ ચર્ચા કરવા લાગ્યા. કપટ રહિત બુદ્ધિથી સાધર્મિકપણે પતિને માનતી જિનદત્તાએ પણ પતિનું પુનિત સાનિધ્ય કર્યું
શકયપણથી તેણીની પ્રત્યે ઈષ્ય કરતી હેમશ્રી પિતાના ઘરે ગઈ ત્યારે પ્રેમપૂર્વક માતાએ પૂછયું. હે ભદ્ર! પતિનાં ઘરમાં મનની તુષ્ટિ કરનાર એવું સર્વાગીણ સુખ તને સતતપણે છે કે નહિ?
સાંજનાં કમલિની જેવી પ્લાનમુખવાલી હેમબીએ થેલીવાર રાઈને દુઃખી એવી તે બેલી. હે વિદુષી ! શેયની સાથે પૂર્વે ભાગ ભોગવેલ પતિ વિષે તે પિતે જ મને તેને આપીને, સમાધિનાં સુખગને કેમ પૂછે છે ? વૈષયિક સુખ તે દૂર રહ્યું પણ તેના વડે ધર્મનાં કપટથી આકૃષ્ટ ચિત્તવાલા આ પિતિ મારી સાથે પ્રેમનાં બે શબ્દો પણ બેલતા નથી. તે પહેલી પત્ની સાથે જિનચૈત્યમાં દેવપૂજાદિનાં બહાને જઈને વૈર પણે ક્રીડા કરતાં રહે છે. પ્રતિકમણાદિના નામે નિજન ગૃહમાં જઈને પરસ્પર નેત્રથી જોવાનાં સુખરૂપ સ્વાદને માને છે. દાસીની જેમ સવે ઘર કાને હું એકલી કરું છું અને થાકેલાં શરીરવાલી હું રાત્રે નિદ્રા પામું છું. શકયપણાનું જે દુઃખ મારા મનમાં છે તે મુખેથી કહેવા માટે કેવળી જ સમર્થ થાય.
પુત્રીએ કહેલું સાંભળીને બંધુશ્રીએ વિચાર્યું, અરે પટ યુક્ત ચિત્તવાળાઓની કેવી દુષ્ટતા. ! જે જેમાં અનુરક્ત હોય તે ત્યાંજ લીલા કરે છે. વળી કામાંધ ચિત્તવાલા ઉચિત-અનુચિતને જાણતા નથી. રતિ જેવા રૂપવાળી આ મારી પુત્રીને ત્યાગીને વળિયાથી ભેદાયેલ શરીર વાળી તણુને તે જડ કેમ ઈચછે છે ?
શું કમળ જેવાં નેત્રોવાળી દેવીઓ ન હતી કે જેથી ઇંદ્ર પણ અહિલ્યા તાપસીને સેવી. અથવા તે હૃદયરૂપી તૃણકુટિરમાં કામાગ્નિ પ્રજજવલિત થયે છતે ઉચિત-અનુચિતને કોઈ પંડિત પણ જાણે છે?
હવે માતા બોલી હે પુત્રી! તું જલદીથી દુઃખને ત્યાગ, રોગની oણ થયે તે તેને પ્રતિકાર કરે સરળ બને છે. નદીથી વૃક્ષની જેમ
