________________
દેદા શાહ તેરમી સદી હતી. અલ્લાઉદીન ખીલજીને કાળ હતો. પણ હિન્દુ પ્રજા સાવ નિર્માલ્ય નહોતી. તેઓએ ઠેરઠેર મુકાબલે કર્યો. હતો. ધર્મ સંસ્કૃતિ, સદાચાર અને પોતાના પરાપૂર્વનાં આદર્શોને જાળવી રાખવા ખાતર હિન્દુ જાતિના નવજવાન ને વૃદ્ધો, બાળકે ને નારીએ હસતા મુખે મૃત્યુને ભેટવામાં આનંદ માનતા હતા ને ભાણુતા હતા.
કોઈને પણ આશરે આપવામાં કર્તવ્ય જેનારી હિન્દુ પ્રજા મુસલમાનનાં આવા અત્યાચારથી સાવધ બની ગઈ હતી અને વિરાટ ભારતમાં એવાં ઘણાં સ્થળો હતાં કે જ્યાં હિન્દુ જાતિનું ગૌરવ વરદાન માફક મહેકી રહ્યું હતું.
માલવદેશ પણ એવા જ ગૌરવથી મઢાયેલો હતો.
અને અણધાર્યો જે સુમેળ સર્જાય છે તે પણ અદ્દભુત હોય છે. માલવદેશ ના સૂને નહોતો. તેમાં પણ નાનાં મોટાં ઘણાં રાજ હતાં અને દરેક રાજ્ય માલવનાથની આજ્ઞા નીચે રહેતાં હતાં. આવા જ એક પ્રદેશનું નામ હતું નામ્યાર પ્રદેશ. આ પ્રદેશની સોહામણી નગરીનું નામ હતું -નાંદુરીનગરી. આ નગરીમાં ઘણાં મંદિરે હતાં. ભગવાન શંકરના મંદિર, શ્રીરામ મંદિર, શ્રીકૃષ્ણ મંદિર, શ્રી ચામુંડા આદિ દેવીઓનાં મંદિર અને એક હતું ભવ્ય, સુંદર અને કલાત્મક મંદિર શ્રી નેમિનાથ પ્રભુનું. આ રાજ્યના મહામંત્રીનું નામ હતું નારાયણ મંત્રી.
નવજવાન હૈયાને થનગનાટ આપે તેવી એક રૂપવતિ નગરનારી હતી. એનું નામ હતું નાગિની ગણિકા. દેશાવરથી કે અન્ય પ્રદેશમાંથી આવનારો પથિક નાગિનીનું ભવન નિહાળવામાં પિતાને ધન્ય માનતા, ગણિકાનું જીવન જ એવું હોય છે કે તેની ધનની પ્યાસ કદી તૃપ્ત
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
