________________
८४० ] अध्याय तेरहवां ।
विनोद-बाण । भाईओ ! गया मासनों गंडेरीना ककडा जेवो अने
वळी बेहद काळा लीटा खेचेलो “ दिगंचिंतामणी रत्न बर जैन " नो अंक जोई हुं तो आश्च
यमांन गोथां खावा लाग्यो के आ वळी शी
आफत ! काळा लीशोटा तो शोकदर्शक गिणाय, तो ' दिगंबर जैन • ने एवो शु जबरो शोक पडी गयो हशे के ठाम ठाम लीशोटाज लीशोटा : खेंची माछे, पण उपर लपेटेली दानना सागर माणकचंदनीनी छबो जोई बंदो व्हेमायो के आ मोटी छवी बळी शं काम ? विचार थयों के अंदर बांचं तो खरो, शी भय र खवर छे ? वांचु मार क.पळ! पहेले पानेन " दिगंरीनो दीवो बुझाई गया " झगझगता हीरातुल्य वीरपुत्र माणेकचंनुं जादुई रीते मरण! हाय ! शु ते वखतनी मारा हृदयनी स्थिति ! चोपान युं पण ह थमांथी पडी गयु. एक पछी एक अनेक तर्कवितक दोडी आवे के हाय, हाय! आ शुं स्वप्न के साची बात, पण खोटुं शुं होय ? आपणा दिगंबरीओनां नशीवन ढूंकां त्यां काळनो शुं वांक ? गयुं ! गयु ! चिन्तामणी रत्त हाथथी गयुं !!! जे नरबच्चाए पोतानी कोमने माटे दश लाख रुपिया कांकरा
माफक खरची विद्यादाननो अमुल्य स्तंभ स्मारक फंड माटे रोप्यो ! ऊंबती दिगंबरी कोममां जागृति स्वार्थत्यागनी जरूर पेदा करी, असंख्य अभण बाळकोने विद्वान बनाव्या, अनेक अनहद दुःखी विधवाओने सुमार्गे लगाडी, अनेक
Jain Education International
For Personal & Private Use Only
www.jainelibrary.org