________________
૧૬૪ ઃ આધ્યાત્મિક નિબંધ અચળ પ્રેમ અને અડગ શ્રદ્ધા કરવાં; પિતાના સર્વ પ્રકારના અભિપ્રાય અને મતાગ્રહને ત્યાગ કરી તેમના પ્રત્યે આજ્ઞાંકિત પણે કેળવીને રાખ્યા કરવું, એટલે તેમણે આપેલ આજ્ઞાનું તનથી અને મનથી, હોંશથી અને ઉલ્લાસથી આરાધન કરવું, તેમનાં પવિત્ર મુખકમળમાંથી નીકળેલાં વચને શાસ્ત્રરૂપ ગણવાં, અને તે અમૃત સ્વરૂપ વચનને વિવેકથી વિચારીને હદયમાં અવધારવાં. અહીં અવશ્ય સ્મરણમાં રાખવું ઘટે છે કે ઉપરોક્ત સર્વભામાં પ્રેમનું પ્રધાનપણું છે, તેના અભાવમાં આજ્ઞાનું સત્યસ્વરૂપે આરાધન થવું અસંભવિત છે.
સપુરૂષ પ્રત્યે પ્રેમ એટલે તેમના દેહ પ્રત્યે નહીં, પરંતુ તેમના શુદ્ધાત્મા પ્રત્યે પ્રેમ. પુરૂષની ઓળખાણ થવાથી તેમના પ્રત્યે પ્રેમ આવે છે, તેમની ઓળખાણ તેમના પ્રગટ ગુણની સુવાસ વડે, તેમની મુખમુદ્રા ઉપર અંકાયેલી તે ગુણોની ચળકાટ મારતી કાંતિ વડે, તેમનાં અપૂર્વ વચનેના પ્રભાવ વડે અને તે મહત્ પુરૂષને અપૂર્વ દષ્ટિએ, અંતર્દૃષ્ટિએ જેવા થકી થાય છે. જેમ જેમ સત્પુરુષના ગુણોનું ઉત્કૃષ્ટપણું લક્ષગત થતું જાય છે અને તેમનું નિર્મળ અંતર્ચારિત્ર આત્માથી સમજાતું જાય છે, તેમ તેમ તેમના પ્રત્યેના પ્રેમના વહેણની ગતિ વધતી જાય છે. પ્રેમના વિકાસની ઊંચી અવસ્થા થતાં તે અદ્દભુતતાનું સર્જન કરવા સમર્થ થાય છે. ત્યાં પ્રથમ તો અજ્ઞાન-અવિદ્યાનું બળ તૂટે છે, મોહદશા અને તીવ્રતાવાળા રાગદ્વેષ ઘટે
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
