________________
૨૩૬ ઃ આધ્યાત્મિક નિબંધ પદાર્થો પ્રત્યેની મમતા તૂટતી જાય છે અને પૃહાવાળા ભાને અભાવ સહજ થતું જાય છે, થાય છે અર્થાત્ એવી અંતરંગ આત્મદશા કષ્ટ સહ્યા વિના કે પરિશ્રમ વેઠવ્યા વિના સાધ્ય થાય છે; એ જ અર્પણતાને મહિમા છે. અહીં કહી તે દશા ઈચ્છાના ત્યાગથી સંપ્રાપ્ત થાય છે અને તે વિના તેમ બનવું સંભવિત નથી તે સમજાય તેવું છે. પ્રેમમૂર્તિ શ્રી ગુરુમાં પ્રેમ અને શ્રદ્ધા વિશુદ્ધતા પ્રત્યે આગળ વધતાં જાય છે, તેમ બુદ્ધિના ઉપયોગની ઈચ્છા ન્યૂનતાને પામતી જાય છે. જે કંઈ વર્તમાનમાં બની રહ્યું છે અથવા ભાવિમાં બનશે તે સઘળું શ્રી ગુરુને અર્પણ કરવામાં આવતું હોવાથી ત્યાં વેચ્છાની નિવૃત્તિ છે અથવા ઈચ્છાની સોંપણું છે; તેવી સ્થિતિમાં અકળાવનારા વિકપ તૂટે છે અને કલ્પિત વિચારોની ટેકરી સપાટ થતી જાય છે. આના પરિણામે આત્મસ્થિરતા વધે છે અને આત્મશાંતિ અનુભવગમ્ય થાય છે.
પ્રભુસ્વરૂપ શ્રી ગુરુમાં પ્રેમ અને શ્રદ્ધા કરવાથી અપ ણતાને જન્મ થાય છે તે વાત તો હવે સુવિદિત છે. જન્મકાળે અર્પણતાનું બળ અત્યંત ન્યૂન હોય તે સમજાય તેવું છે, પરંતુ તે કમે ક્રમે પ્રેમ અને શ્રદ્ધાના વિકાસ સાથે પુષ્ટિ પામી વધતું જાય છે. એ બંને ગુણોના વિકાસ માટેના નવ નિમિત્તો અગાઉ જણાવ્યાં હતાં તે ઉપરાંત એ ગુણોના એટલે પ્રેમ અને શ્રદ્ધાના ઝડપી વિકાસનાં બીજાં બે કારણ છે તે અત્રે જણાવીએ છીએ
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
