________________
१५७
असंशयं महाबाहो मनोदुर्निग्रहं चलं ॥
अभ्यासेन च कौंतेय वैराग्येण च गृह्यते ॥ २३ ॥ असंयतात्मनो योगो दुःप्राप्य इति मे मतिः ॥ वश्यात्मना तु यतता शक्योऽवाप्तुमुपायतः ॥ २४॥
अर्थ — श्रीकृष्ण कहे छे - हे महाबाहो ! के० मोटी छे बाहु जेनी एवा हे अर्जुन ! खरेखरुं मन चपल छे. तेनो निग्रह करवो तो कठण छे, तो पण हे कुंतिना पुत्र ! हे अर्जुन ! अभ्यास अने वैराग्ये करीने मन वश थाय एवं छे || २३ || हे अर्जुन ! जेने पोतानो आत्मा वश नथी एवो जे पुरुष तेने ध्यानयोग पामवो दुष्कर छे, एवी मारी मति छे; पण जेणे आत्माने वश कीधो छे तेने उद्यमे करी अने अभ्यासे करी ध्यानयोग पामवो सुलभ छे ॥ २४ ॥ सदृशप्रत्ययावृत्त्या वैतृष्ण्याद्वहिरर्थतः ॥
एतच युज्यते सर्व भावनाभावितात्मनि ।। २५ ।। स्त्रीपशुक्लीषदुःशीलवर्जितस्थानमागमे ॥
सदा यतीनामाज्ञप्तं ध्यानकाले विशेषतः ॥ २६ ॥
अर्थ — सरखो प्रत्यय जे विश्वास तेणे सहित अने बाह्य पदार्थनी तृष्णाये रहित तथा शुद्ध भावनाये भावीत पुरुषने ए आत्मा वश करवो सर्व प्रकारे घटे छे ।। २५ ।। स्त्री, पशु, नपुंसक, दुःशीलादि रहित एहवी वसती मुनिये सेवी, एम आगममां मुनिने सदाय प्रभु आज्ञा करी छे, तेमां पण ध्यानवेलाये तो विशेषपणे कही छे एम जाणवुं ।। २६ ।।
स्थिरयोगस्य तु ग्रामे विशेषः कानने वने ॥
तेन यत्र समाधानं स देशो ध्यायतो मतः ||२७||
